‘Tigri sabi pe ing krasi eng g’go.’ Deze odo past helemaal in de situatie van de rijstboeren die voor hun protest opgesloten zijn door de politie. De politie is heel moedig tegen vreedzame burgers en met de staart tussen de benen tegen burgers die al een hele tijd dreigen te zeggen dat ze niets te verliezen hebben, omdat ze gewoonweg niets bezitten. Wat dit laatste betreft, wordt verwezen naar ettelijke onlusten in het binnenland en Marowijne, maar ook in bepaalde buurten in Paramaribo waar de politie is aangevallen en politie-eigendommen, waaronder auto’s, zijn vernietigd evenals de illegale occupatie van eigendommen van rechtgeaarde burgers. Ook bij regelmatige wegbarricades voeren leiders vrijelijk het woord op tv zonder dat de politie hen oppakt. In de zaak van de padieboeren die voor een vreedzame actie zijn opgesloten, wordt pijnlijk duidelijk dat de politie in Suriname met twee maten meet. Het lijkt alsof de politie verschillende modus operandi hebben voor de verschillende gebieden van Suriname en verschillende Surinamers. De politie wordt bekogeld en politieauto’s worden in brand gestoken op rastafeesten. Op de politie is wel eens geschoten tijdens protesten van goudzoekers, maar de politie spoort de daders niet op. Wanneer perceeleigenaren opkomen om hun eigendommen te beschermen tegen inbreuken en wanneer rijstboeren vreedzaam hun ongenoegen uiten, worden zij hard aangepakt en in de boeien geslagen. De politie is veel milder tegen burgers die illegaal bezig zijn, zoals illegale goudzoekers dan burgers die op legale wijze hun brood verdienen in de agrarische sector en in verband daarmee protesteren. De politie is veel milder in de illegale situatie dan in de legale. Het is duidelijk dat de politieleiding in de verschillende regio’s zich verschillend opstelt tegen de burgerij. Deze houding heeft te maken met de mondigheid. De politie is agressiever in regio’s waar de burgerij traditioneel veel verdraagt en niet de cultuur heeft om de straat op te gaan. Aan de andere kant is de politie veel voorzichtiger en wordt veel getolereerd waar vaker onlusten zijn en wegen worden gebarricadeerd. Een sprekend voorbeeld is Sunny Point. Enkele jaren terug werd een kind uit dit dorp in de buurt aangereden door een automobilist. De plaatselijke dorpsbevolking barricadeerde de Nieuw Weergevondenweg niet alleen, maar delen van de geasfalteerde weg werden opengebroken. Er werden geen aanhoudingen verricht. De overheid plaatste op een wegstrekking van maximaal 2 kilometer in totaal 10 verkeersdrempels. Er zijn beelden van plunderingen op tv te zien geweest tijdens onlusten in Marowijne. Vrouwen en mannen, jong en oud gingen hun gang, maar de politie arresteerde net een paar mensen om te wijzen dat ze toch iets hadden gedaan. De politie herkent zich in bepaalde soorten van geweld bij openbare optredens, omdat men zich erin kan inleven. Dat heeft te maken met rekrutering en de politieleiding zelf. Men kan zich heel gemakkelijk in de schoenen plaatsen van deze burgers, omdat men kennelijk op dezelfde wijze zou hebben gehandeld en in dezelfde illegale activiteiten bezig zou zijn geweest als men geen politieagent was. Het kost de politie meer moeite om zich te associëren met rijstboeren, die zich soms met een bepaald accent uitdrukken in het Nederlands en het Sranangtongo. Zodra het accent niet overeenkomt, wordt de werkwijze van de politie anders. Men wordt agressiever en grijpt sneller naar middelen om fysiek te treffen.
De boeren behoren tot het vreedzame deel van de bevolking dat eerlijk en hard werkt om hun gezinnen te onderhouden. De grondwet geeft aan alle burgers het recht om vreedzaam te protesteren. Het is vaker in Suriname voorgekomen dat burgers die protesteren op straat zijn gaan liggen en het verkeer verhinderen. In geen van deze gevallen zijn er aanhoudingen verricht. Het is bovendien vreemd dat de leiders van de acties, als er van leiders kan worden gesproken, zijn opgesloten. Dit voert ons terug naar de jaren ’40, ’50 en ’60 toen de burgerij begon op te komen tegen het koloniaal bestuur. Personen hebben in Suriname het recht om vreedzame protestacties te organiseren en daarbij de leiding te nemen. Deze zelfde strakke houding die lijkt op bijna een vergelding zien wij ook in het geval van de marktverkopers. Men eist nu heffingen van duizenden SRD’s, omdat men kennelijk ervan uitgaat dat de mensen traditioneel over veel geld beschikken. Vanuit de marktmeester is er geen inlevingsvermogen in de situatie van de standhouders, omdat hij niets weet van produceren, wel van consumeren. Landbouw is een scheldwoord voor een deel van de bevolking, maar men wil wel rijst en groenten blijven eten. Er wordt neergekeken op de werkers in deze sector en autoriteiten bij de politie hebben geen inlevingsvermogen in de situatie van deze groep. De vraag rijst dus of wij in 2 staten zitten, waardoor de politie met 2 maten meet. Zo herinneren wij ons nog het geval, waarbij ouders van een school die niet tevreden waren met de gang van zaken op school te Mottonshoop, heel gemakkelijk door de politie werden meegenomen. Vaker is de klacht gedaan in gebieden waar massaal urbanisatie heeft plaatsgehad dat de politie klachten van de bewoners die er al eerder waren in bijvoorbeeld Wanica niet serieus neemt. Het gaat oom groepsgenoten, dus de mensen worden beschermd, is de beredenering van de benadeelden. Concluderend kan gesteld worden dat er sprake is van discriminatie vanuit het korps. De politie is heel terughoudend en steekt geen vinger uit wanneer in bepaalde regio’s de politie wordt aangevallen, politieauto’s in brand worden gestoken, op de politie wordt geschoten en burgers wegen barricaderen en soms zelfs winkels plunderen en verbranden. Er worden dan nauwelijks arrestaties gepleegd. Wanneer marktverkopers, perceeleigenaren en boeren vreedzaam opkomen voor hun rechten, dan gaat de politie tegen rechtgeaarde burgers die zelden of nooit hun mond openmaken, ertoe over om buitenproportioneel geweld toe te passen en zogenaamde leiders op te sluiten alsof het om criminele organisaties gaat. De politie discrimineert en dat heeft wat te maken met de rekrutering van de politie, de politieleiding (hoog- en middelmanagement) en met de minister. De vraag rijst hoe deze discriminatie kan worden gekeerd.
