Politie en artsen debet aan moord baby?

Er is weer een kind in het ziekenhuis overleden als gevolg van mishandeling door ouders. Het gaat nu om een 5 maanden oude baby. Hier kan gerust van moord worden gesproken. Het kind is met blauwe plekken buiten bewustzijn binnengebracht bij de eerste hulp en heeft het leven gelaten. Wat frappant is en niet klopt in het hele verhaal van de baby, is hoe de politie weet dat vast staat dat de baby vaker letsels aan het lichaam had. Wie zijn de getuigen en zijn ze niet strafbaar? Wie heeft dit allemaal genoteerd en gezien? In het politiebericht staat dat het kind in oktober, toen nog niet eens een maand oud met een bovenbeenfractuur was opgenomen in het AZP. Waarom hebben de artsen toen niet ingegrepen? Waarom heeft de politie toen niet ingegrepen? Hoe is het mogelijk dat een kind dat niets eens 1 maand oud is, een bovenbeenfractuur oploopt? Gaat het om een familielid of een kennis van de betrokken artsen? Door deze zaak niet de rapporteren aan de politie hebben de artsen een strafbaar feit gepleegd. Er moeten maatregelen worden genomen tegen de artsen die deze mishandeling van de baby niet hebben gemeld. Deze artsen moeten worden opgesloten wegens medeplichtigheid aan de moord op de baby Riley Bhaggan. Als de politie niets met de aangifte van de artsen heeft gedaan, dan moeten maatregelen worden getroffen tegen de nalatige politieambtenaren. Deze zijn dan ook medeplichtig aan de moord op deze baby. De baby is in haar 5 maanden oude leven kennelijk zo vaak mishandeld dat het uiteindelijk is gestorven. Nu de baby is gestorven, gaat de politie wel over om de ouders te arresteren. Ons politieapparaat is gezakt tot een zeer bedenkelijk niveau. Bij het rekruteren worden de meest waardeloze nietsnutters geselecteerd en worden jongeren die geschikt zijn, erbuiten gelaten. Het politieapparaat geeft voor een groot deel alleen kansen aan losers. De ‘goot’ is te diep geïnfiltreerd in de politieorganisatie, politieambtenaren zijn net de normale ambtenaren in dienst om alleen de presentie te tekenen, overuren te loeren en salaris te ontvangen voor zo min mogelijk werk. De meeste politieambtenaren hebben moeite met het schrijven en het opmaken van een rapport. Hun grootste probleem is het eerste woord in het rapport, hoe dus te beginnen. Een bewijs dat de ‘goot’ te diep in het politieapparaat zit is de examenfraude waarin een aantal rekruten is betrokken. Voor twee vakken zou het examen zijn gelekt en dat bij een politieorganisatie! Een vrouwelijke rekruut zou een relatie althans seksuele diensten hebben verleend (dus haar lichaam hebben verkocht) aan een examencommissielid. Dit lid zou als tegensprestatie voor de seksuele diensten de antwoorden aan deze vrouw hebben gegeven. De vrouw op zich verspreidt het werk onder de andere rekruten. En het denkvermogen bij deze rekruten is van zodanige niveau dat ze allen letterlijk alles overschrijven op het examen, zelfs stof die niet gedoceerd was, wordt netjes overgeschreven. Deze rekruten moeten voor fraude worden opgesloten en uitgesloten worden voor indiensttreding bij de politie. De vraag rijst hoeveel vrouwelijke politieagenten die nu in dienst zijn, hun lichaam hebben verkocht aan examencommissieleden in dienst te komen in een overigens slecht betaalde korps. Het examencommissielid moet ook worden opgesloten voor fraude. Er wordt in Suriname steeds meer alles met de mantel der liefde bedekt. Alles wat fout is, wordt door hooggeplaatste politici verdedigd in Suriname. De cultuur van straffeloosheid is in de afgelopen jaren alleen maar versneld groter geworden in Suriname. Dat heeft te maken met de ‘zand-erover-mentaliteit’ van de hoogste regeringsfunctionarissen. Regelmatig wordt er binnen de grootste politieke partij ook geklaagd over corruptie die gepleegd wordt door het partijkader, maar er worden geen maatregelen getroffen. Er wordt alleen gezegd dat de top weet wat er gebeurt en dat het niet goed is. Deze werkwijze maakt weinig indruk en wordt terecht bestempeld als corruptiefaciliterend beleid. Voor kinderen blijkt Suriname een zeer gevaarlijk land te zijn geworden. Zeer regelmatig komen kinderen te overlijden door stelselmatige mishandeling, er kan in deze gevallen waarbij ouders hopen op het overlijden van het mishandelde kind gesproken worden van moord. We hebben eerder gepleit voor zwaardere straffen voor volwassenen die door mishandeling en verwaarlozing het dood van kinderen veroorzaken. Het maakt niet uit of het gaat om eigen kinderen of andermans kinderen. Stiefvaders en stiefmoeders zijn over het algemeen zeer onbarmhartig tegenover kinderen waarvan zij niet de biologische ouders zijn. Ook de politie, met name de straatjongens die tot het politieapparaat toetreden, hebben een hekel aan de burger in het algemeen en zeker aan kinderen. Het KPS – inclusief de voorlichting – gaat lichtvaardig om met de gevallen waar de politie nalatig is en kinderen niet beschermt. Van het KPS wordt nu verwacht dat maatregelen worden getroffen tegen corrupte politieambtenaren. Opvallend en een kwalijke zaak is dat weer een korpschef aanzit dat niet communiceert met de bevolking.

error: Kopiëren mag niet!