Het is bekend dat de overheid de zorg draagt voor alle gedetineerden, dus ook voor de kinderen in de gevangenissen in Suriname. Critici vragen zich al geruime tijd af in hoeverre de ouders voor hun kinderen in de gevangenis een ouderbijdrage zouden moeten geven. Ouders zijn wettelijk verantwoordelijk voor de zorg van hun kinderen tot de leeftijd van 21 jaar. Burgerrechtelijk gaat het bij de verantwoordelijkheid over de zorg van het kind ook om de civielrechtelijke aansprakelijkheid. Op 21-jarige leeftijd is een kind handelingsbekwaam en kan die civielrechtelijk aansprakelijk worden gesteld voor de gevolgen, die voortvloeien uit een handeling van het kind. Daarvoor niet. Het gaat hier om rechtsbescherming van zowel de benadeelde als van het kind. Logisch komt ook het levensonderhoud erbij kijken. Bij het strafrecht echter zijn kinderen strafrechtelijk verantwoordelijk voor hun handelingen vanaf de leeftijd van 12 jaar. In het strafrecht is het uitgangspunt dat een ieder gecorrigeerd dient te worden als die zich niet houdt aan wet en recht. De zorg wordt op deze manier bij de ouders weggehaald en in handen van Justitie gelegd. Daar er een financiële noodsituatie heerst bij de overheid, en in dit geval het ministerie van Justitie en Politie, is het van belang dat de overheid naar manieren uitkijkt om haar uitgaven op het ministerie te verminderen of beter te kanaliseren. Komt nu weer bij kijken de verantwoordelijkheid van de ouders om te voorzien in het levensonderhoud van hun eigen kinderen.
Verdragsrechtelijke verplichting van de staat
Assembleelid Patricia Etnel stelt dat de Staat Suriname zich gecommitteerd heeft aan internationale verdragen, op grond waarvan zij zich heeft verplicht om de zorg van gedetineerden op zich te nemen. Volgens haar is het echter geen gek idee om de ouders ook te laten inkomen met een bijdrage. De kosten van de overheid komen allemaal van de doorsnee burger. Zij benadrukt daarom dat ouders indirect wel al inkomen met hun bijdragen, gezien zij ook belasting afdragen.
Volgens parlementariër Krishna Mathoera moet de focus niet worden gelegd op de zorg van de kinderen, maar op de preventie van criminaliteit. Indien de randvoorwaarden daartoe in orde zijn, belanden kinderen niet in de criminaliteit, en is de zorg ook niet nodig. “Waarom belandt men in de criminaliteit? Armoede is één van de problemen. Het hoeft niet per se armoede alleen te zijn, want ik heb ook armoede gekend en ik ben niet in de criminaliteit beland. Het is een scala van factoren, waardoor kinderen in de criminaliteit belanden. Armoede is wetenschappelijk bewezen een factor”, stelt Mathoera.
Een arme ouder die niet in staat geweest is zijn eigen kind te verzorgen toen die onderdeel was van het maatschappelijk leven, zal logisch bekeken misschien de kosten van zijn kind in de gevangenis ook niet kunnen dragen. Volgens Mathoera moet er in de samenleving liever worden gestreefd naar een stukje gedeelde verantwoordelijkheid. De ouders hebben een verantwoordelijkheid in de opvoeding en begeleiding. De overheid heeft de verantwoordelijkheid om goed onderwijs te bieden, beschikbaar stellen van betaalbare woningen, creëren van werkgelegenheid etc. Indien er een goede basis wordt gelegd voor de burger om het hoofd boven water te houden, zal armoede in ieder geval geen reden meer zijn om in de criminaliteit te belanden.
Kavish Ganesh
