Wij beschikken over een milde overheid die, waar het onze financiële verlangens betreft, altijd tegemoetkomend is. Neem als voorbeeld maar de verzorgers van het openbaaar vervoer. De vergunninghouders op de verschillende trajecten houden de overheid voortdurend het mes op de keel.’’ Als onze financiële wensen door u als overheid niet worden gehonoreerd, leggen wij het openbaar vervoer lam’’. Hun bekende bedreigende taal. Deze chantage is op zich een merkwaardig verschijnsel. Immers, de overheid is de begunstiger. De begunstigde is degene die de vergunning verkrijgt om als ondernemer te mogen opereren op een of meer trajecten in het openbaar vervoer. De begunstigde wordt vervolgens de meer-machtige, de begunstiger moet zich maar onderwerpen aan de wil en de grillen van de begunstigde. Het schijnt tot niemand door te dringen dat zich hier een wanstaltige situatie voordoet. Immers, een ieder die een vergunningsaanvraag indient bij de overheid tot het mogen uitoefenen van een bepaald beroep of tot het vestigen van een bedrijf of onderneming weet op voorhand dat die voor eigen rekening en risico zal moeten handelen. Hoe aanvaardbaar is daarom dit chantagegedrag van de verzorgers van het openbaar vervoer? Immers, ook in de handel boeken vergunninghouders niet zelden bedrijfsverliezen. In welke mate kunnen zij hun tegenvallende bedrijfsresultaten compenseren middels een claim op de overheid als vergunningverlener? Hoe moet de stakingsdrift van de Particuliere Lijnbus Organisatie (PLO) verklaard worden? Is het de overheid als verstrekker van de vergunningen die tot in lengte van dagen zorg dient te dragen voor het bestrijden van de exploitatiekosten van hun vervoerbedrijf? Is het de overheid geweest die elke vergunninghouder van geval tot geval het mes op de keel heeft gehouden om de sector van het openbaar vervoer te betreden? Heeft de overheid de booteigenaren in bedreigende taal aangezegd het water op te gaan voor personenvervoer? Wat kost het de overheid op jaarbasis om de technische voorzieningen te land en te water te onderhouden die voor betrokken vergunninghouders onmisbaar zijn om dagelijks hun werkzaamheden uit te kunnen voeren? Maar is het ook niet ‘’moeder Overheid ‘’ die voortdurend zwicht voor chantage van allerhande organisaties die geen ander oogmerk hebben dan steeds meer geld binnen te halen? En u, beste lezers, bent van mening dat openbaar vervoer staatszorg is? Ook in de zin van onderhoud van bedrijven van particulieren? Ook de boothouders zijn de pleegkinderen van “moeder Overheid’. Die genieten immers ook hun subsidie.
De wereldberoemde Stephen Covey (nu wijlen) heeft ooit het volgende geschreven: ‘’In ieder land dat ik bezoek, kijk ik in de ogen van de kinderen en zie ik dezefde fonkeling en dezelfde lach. Mensen die de moeite nemen om echt te kijken, kunnen in ieder kindergezicht een grenzeloze belofte zien. Het niet inlossen van die belofte zou een vreselijk verlies zijn voor de samenleving. Wij vertrouwen een groot deel van het inlossen van die belofte toe aan onze scholen. Overal ter wereld proberen ouders en onderwijzers samen hun kinderen de best mogelijke kans te bieden, waarbij zij soms grote obstakels moeten overwinnen. De meeste mensen zijn het er wel over eens dat onderwijs voor kinderen niet alleen het antwoord is op aanhoudende armoede in allerlei vormen, materieel, mentaal en spiritueel, maar ook de sleutel tot de wereld.’’ Aldus de vermaarde Stephen Covey in zijn voortreffelijk boek getiteld: ‘Her derde alternatief’. Een boek dat diepe indruk heeft gemaakt op miljoenen personen in de wereld. Een boek dat de onderwijsminister elke leerkracht ruimhartig mag aanbevelen opdat mede door het lezen daarvan de betekenis van elk kind van ons land beter tot hen zal doordringen. Nu hun stormwinden zijn gaan liggen, hun woeste stakingsgolven tot bedaren zijn gekomen, zullen zij als ex-stakers wederom met hun geweten overhoop liggen. Immers, de slechte schoolresultaten, ook van nu, moeten hen toegeschreven worden. Maar het gloort wederom in onderwijsland. Want de verhalende onderwijsdeskundigen vertellen ons ook nu weer waarom ons onderwijssysteem ondeugdelijk is en wat daarvoor in de plaats moet komen. En aan story-tellers hebben wij in ons land geen gebrek. Want daarbij blijft het steeds weer. Hopelijk zullen de scholieren en middelbaar studenten ondanks hun overgehouden trauma’s, een aangename vakantietijd beleven. Het nieuwe schooljaar zal wederom gekleurd worden door het ‘herwaarderingsgedoe’. Van onze goedgunstig gezinde overheid krijgen de schoolwerkers alsdan stellig weer wat in de hand gestopt.
Stanley Westerborg
Organisatieanalist
[email protected]
