Onvervalste grappenmakers in de politiek

De Surinaamse politiek is in 2015 een circus geworden met een heleboel apen gewoon van de straat geplukt. Dat blijkt nu ook met de gênante situatie bij de Ping. Waarom is het nu een circus geworden? De ultieme verklaring ligt in het feit dat we geen bloed hebben vergoten bij onze onafhankelijkheidswording. De democratie die we uiteindelijk in 1987 weer mochten beleven, is niet vooraf gegaan aan massademonstraties, gepaard gaande met bloedvergieten. Weliswaar hadden we wel in 1982 de Decembermoorden, maar de zaken waarvoor men verantwoordelijk werd gehouden, waren geen onderdeel van een volksbeweging, precies zoals de staatsgreep in 1980 niets met een volksbeweging te maken had. Het Surinaams collectief oftewel de Surinaamse natie heeft sinds haar bestaan nooit via collectieve struggle de maatschappij voorgoed veranderd. Alles is ons zo een beetje komen aanwaaien, alles overkwam ons zonder inzet en inspanning van de massa. Er is geen collectief gevoel in Suriname en velen vinden daarom een sterke Surinaamse nationale voetbalselectie een zaak waarmee wij eens het wij-gevoel zouden kunnen beginnen. In Suriname zitten we nu ook in de politiek op het niveau van het ik-gevoel. Daarom zijn er zoveel politieke partijen in Suriname, omdat burgers die zich belangrijk vinden, niet bereid zijn om ondervoorzitter, secretaris of gewoon een technische commissaris te zijn. De noodzaak om een compleet nieuwe partij te starten, is een verspilling van middelen en een vermorsen van kansen. Zo zijn er duidelijk gelijk gerichte partijen, waarbij met kleine afstemmingsonderhandelingen (over individuele principiële punten) grotere partijen konden worden opgericht in plaats van kleine. Er zijn ruim 25 politieke partijen (waarvan 15 in 4 combinaties) in Suriname actief op een kiespopulatie van 356.222. Dat is gemiddeld 14.248 kiezers per partij. Een voorbeeld zijn de vele partijen met een binnenland-signatuur (Marron-Inheems). Dan denken we aan DUS, NOP, APS, BP2011, BEP, Seeka, PBP en Abop. De politici van Ping en DRS hadden heel gemakkelijk de DOE kunnen joinen, omdat er conceptueel veel raakvlakken zijn. De PVP hoefde ook niet te worden opgericht. De politici van Ping, DRS en PVP konden eerst als de aanzetters van een beweging beginnen, om daarna de DOE te joinen en deel uit te maken van de structuren. De DRS-politici konden evengoed kunnen meedoen met de Palu, maar kennelijk zouden dan fricties ontstaan met het bevlekte Palu-verleden in verband met de dictatuur in Suriname (1980-1987). Ook PDO- en NSK-politici hadden vanuit een gemeenschappelijk verleden, kunnen participeren in de PL of de KTPI. Hetzelfde geldt voor de DNL- en PPP-politici voor wie de VHP vanuit een gedeeld verleden een optie was. Ook kan opgemerkt worden dat ODE-politici ook bij de Palu aan hun trekken hadden kunnen komen. Het is allemaal niet nodig geweest in Suriname – een land waar maar 5% van de bevolking hoger onderwijs heeft genoten – om steeds maar nieuwe splinterpartijen op te richten. Uiteindelijk zal het moment komen waar men kandidaten zal moeten vinden voor de verkiezingen. De grote partijen als de NDP hebben het al moeilijk om gepaste en deugdelijke kandidaten te vinden, de nieuwkomers maken de spoeling alleen maar dunner. Vers geplukt van de universiteit is al niet goed, laat staan wanneer kandidaten van de straat worden gepikt met al hun onhebbelijkheden. Dan komen we nu terug bij de Ping. De Ping is een partij van een ondernemer (lees: rijke man) ook nog afkomstig uit een bevolkingsgroep die door sommige burgers gezien wordt als zuinig en vermogend en soms zelfs uitbuitend. De plannen en sociale aspiraties van de Ping-voorzitter schijnen door veel burgers en kiezers niet serieus te worden genomen. Hij overvalt de samenleving met zijn belangeloze inzet. Nu hebben alle Coronianen op de lijst zich teruggetrokken, waaronder ook een zekere Cinal. Nadat hij zich bereid had verklaard zich kandidaat te stellen, meldt hij zich aan bij de Ping-voorzitter voor geld. Nu is het zo dat de categorie mensen als de Ping-voorzitter geen schaarste heeft aan mensen die uit zijn op gratis geld. Mensen die geld vragen zijn onder deze omstandigheden al bij voorbaat lastig. Opvallend is dat de Coronie-lijsttrekker de Ping-voorzitter zou hebben gezegd dat hij ook andere aanbiedingen heeft. Dit is bijvoorbeeld de werkwijze van de Surinaamse voetballers die elke jaar van club verhuizen en ‘tekengeld’ hengelen bij verschillende voorzitters. De man heeft geen rijbewijs, maar krijgt een auto op huurkoop dan wel in bruikleen. En dat van een partijvoorzitter die corruptie wil bestrijden. De man die niet mag rijden, accepteert een auto en zou nog erin rijden ook. Nu is er een breuk tussen Cinal en Ping, maar de man weigert de auto af te geven. Hij zegt dat hij trauma’s heeft opgelopen. Wil hij de auto als compensatie? Gezegd mag worden dat Jhauw en Cinal totaal niet in een gezelschap bij elkaar horen. Saillant detail bij dit alles is dat Cinal enige jaren terug in de media getypeerd is als een VHP-jongere of VHP’er in wording. Hij zou een masterplan van een organisatie waar hij toe hoorde (Jongeren Collectief Suriname) hebben gelekt aan een VHP’er. Het is in het nabije verleden niet voorgekomen dat gekandideerde en geaccepteerde personen zich van kandidatenlijsten terugtrekken. De Surinaamse politiek is een echte circus geworden met onvervalste grappenmakers.

error: Kopiëren mag niet!