Op deze bijzondere dag, 25 november, staat de Surinaamse gemeenschap stil bij hetgeen zich jaren geleden heeft voltrokken: Suriname werd, na circa driehonderd jaar een kolonie van Nederland te zijn geweest, een vrij land en heette voortaan “Republiek Suriname”. Op 25 november 1975 werd de statutaire band met Nederland definitief verbroken. Inmiddels is Suriname alweer drieënveertig jaar onafhankelijk.
De band tussen Suriname en Nederland werd de jaren na de onafhankelijkheid steeds slechter. De spanning tussen de twee landen nam toe en van een serieuze verhouding was nauwelijks nog sprake. Pas in 1991 werd ontwikkelingshulp vanuit Nederland ingezet, maar de hulp aan Suriname werd herhaaldelijk gestaakt door politieke ontwikkelingen in Suriname. In 2012 werd er door het Surinaamse parlement een amnestiewet aangenomen die voor veel controversies zorgde. Deze wet maakte dat verdachten van de omstreden decembermoorden niet langer strafrechtelijk vervolgd konden worden. Nederland reageerde fel op de aangenomen amnestiewet en beëindigde terstond álle betalingen voor ontwikkelingshulp aan Suriname.
De invloed van Nederland is echter niet weg te denken uit Suriname. Suriname heeft op eigen beurt eveneens een afdruk binnen de Nederlandse geschiedenis achtergelaten. Beide landen hebben enorme binding met elkaar, ondanks de thans ‘teruggetrokken houding’ van de Nederlandse regering. Vanuit historisch perspectief is de neiging groot te zeggen dat een constructieve voortzetting van het contact tussen beide landen, hun relatie met elkaar naar een hoger niveau kan tillen.
Een onmisbare factor binnen de binding tussen beide landen heeft betrekking op de diasporagemeenschap in Nederland. De diasporagemeenschap heeft ongekende waarde voor Suriname. Op onder andere sociaal, economisch, cultureel en educatief vlak heeft de input van de diasporagemeenschap niet slechts de status van ‘wenselijk’, maar veeleer de status van ‘noodzakelijk’ verworven. Met een torenhoge staatsschuld staat Suriname er niet al te best voor. Betrekkingen worden aangegaan met diverse landen op de wereld, maar Nederland wordt actief vermeden. Met Nederland bestaat er al eeuwen een sterke binding. Heilzamer en raadzamer is dit contact te herstellen.
Voorts spelen toerisme, handel, ondernemerschap en investeringen op grote schaal ook een enorme rol. Of we het nu willen of niet: er is sprake van nauwe verwevenheid tussen Nederland en Suriname. Politiek gezien zijn echter kwesties die vermeden in plaats van constructief uitgewerkt en opgelost worden. Vasthouden aan negatieve overtuigingen gerelateerd aan de geschiedenis die de landen delen, draagt bij aan de instandhouding van de verstoorde relatie.
Wat in de Surinaamse volksmond “Hollandse bemoeizucht” genoemd wordt, kan duiden op de mogelijke aanwezigheid van een knagend collectief schuldbesef over een niet al te succesvolle dekolonisatie. Laten wij bruggen slaan en de band tussen Nederland en Suriname nieuw leven inblazen. Goede communicatie is essentieel en beide landen kunnen, op geheel nieuwe voet, veel voor elkaar betekenen. Juist in deze tijden is vriendschap onmisbaar. Een open houding begint met het besef dat niet éénieder bestempeld hoeft te worden als zijnde “vijand”.
VHP Nederland
