De rijstboeren van Nickerie zullen het niet afleren. Ze zijn hun eigen grootste vijand, doordat ze categorisch weigeren de gelederen te sluiten. Ze laten zich opdrijven door de politiek, liggen met elkaar overhoop, waardoor ze de kracht nooit zullen ontwikkelen om spijkers met koppen te slaan. De immigratieperiode is voorbij, maar de mentale slavernij duurt ook hier voort. De rijstboeren hebben inmiddels zowel de ‘oude’ als de ‘nieuwe’ politiek tot hun vriend gemaakt en hun ook verguisd. De rijstboeren weten niet hoe het aan toe gaat in politiek Paramaribo. Men heeft geen weet van landsbestuur, men heeft weinig tot geen zelfvertrouwen. Het zijn altijd anderen die voornamelijk het probleem van onze rijstboeren moeten oplossen. Nu wordt de zogenaamde ‘okersoeptheorie’ gehanteerd door onze rijstboeren, een tactiek die weinig overtuigend is gezien de electorale ondersteuning die vanuit Nickerie aan de NDPis gegeven. Er zijn delen van de NDP die de uitslag in Nickerie als een verlies aanmerken, vooral in context bekeken. Nu het duidelijk is dat er geen dreiging uit kan gaan van de VHP – die heeft immers gekozen voor de oppositie – en nu duidelijk is dat de NDP-achterban en delen van de partijtop de VHP(-voorzitter) niet lusten, lijkt het er veel op dat de vereniging van padieproducenten, munt uit deze situatie wil slaan. Alle schuld van de malaise in de sector wordt nu geladen op wie anders dan volksvijand nummer 1 Santokhi. Die naam floept door de efficiente propagandaamchine van de NDP zo gemakkelijk uit de mond. Maar het boek dat de verenigingsmensen hebben gelezen om op basis daarvan hun strategie te bepalen is een achterhaalde verouderde versie. De vereniging heeft een informatieachterstand: de verhoudingen tussen de NDP en de VHP(-voorzitter) worden niet meer getypeerd door strijd en vijandigheid. Men gaat nu bij elkaar gemakkelijk over de vloer, men is ‘on speaking terms’, men heeft verschillende standpunten, maar men wil de oude verkiezingstegenstrijdigheid afsluiten en later een nieuwe inluiden wanneer de regering begint te lopen. De vereniging verschijnt in Paramaribo met een mindset waarmee men zeker een maand achter is. Het verhaal dat de rijstboeren nu verkopen aan de media is dat de VHP en Santokhi de schuld zijn van de malaise. Er zouden rijtsexporteurs zijn die VHP-gelieerd zijn. Zij zouden het been stijf houden op instructie op wie anders dan de VHP-voorzitter. Doordat deze exporteurs niet toegeven, zouden de tijstboeren in de problemen zitten. Hoeveel mensen hebben al de schuld van de padieboeren niet opzich gehad? Hebbend e rijstboeren ooit de hand in eigen boezem gestoken? Hebben de rijstboeren ooit als individu en collectief gedaan aan enige zelfonderzoek? Het woord ‘zelfreflectie’ komt kennelijk niet voor in de woordenschat van de rijstboeren. Altijd zijn het anderen die de schuld krijgen. Toen de media aan de verenigingsvertegenwoordigers vroegen wat ze ondere andere ter tafelte brengen zouden hebben/hadden, was het antwoord vrij pover. Men wil structurele oplossingen – dat wil men trouwens altijd – maar wat concreet daaronder moet worden verstaan vond men niet nodig om met het publiek te delen. Men gaf aan dat een probleem is de afzet van padie. Men zou zelf afzet hebben gezocht en die zou opTrinidad zijn gevonden. Dat is interessant omdat we eens de situatie hadden dat de Caricom-landen – ondanks Caricom-afspraken – de voorkeur gaf aan goedkope rijst. De vereniging weet dat de Trinidadianen en andere potentiele afnemers, parboiled rijst willen afnemen en geen witte rijst. Er was eens een parboiled rijstfabriek in Suriname. Nu wil de vereniging een eigen fabriek opzetten en men ziet de Islamic Bank als een potentiele financier. De zelfwerkzaamheid en het eigen initiatief zijn nieuw en zeker toe te juichen. Maar als we het goed hebben begrepen dan zal dit niet gemakkelijk gaan, omdat men hangt aan LVV. De padieproducenten dienen samen in staat zijn om zonder inbreng van de Staat een fabriek op te zetten. Een cooperatie waarvan de rijstboeren allemaal lid zijn, kan de fabriek gaan beheren en ervoor zorgen dat de winsten en voordelen gelijkelijk en rechtvaardig worden verdeeld. Ee cooperatie zou de financien voor de fabriek kunnen zoeken.
Uit de verklaringen van een verenigingsvertegenwoordiger blijkt dat door de acties van de VHP(-voorzitter), de prijs van padie niet stijgt, ondanks het feit dat de prijs van rijst op de wereldmarkt zou zijn gestegen. Een parboiled fabriek zou de redding kunnen zijn voor de producenten, dus het is zaak dat LVV uit zichzelf aandacht aan deze zaak besteedt. De LVV-minister ziet rijst niet als voornamelijk onderdeel van het ‘Caricom-voedselschuurdroom’ van de regering. Wat hij als eerste ook gisteren aanhaalde was groente en fruit via de dure kassenteeltmethode. De vereniging van padieproducenten heeft een heel goede kans gehad om input te geven in het te formuleren regeringsbeleid, maar koos verkeerd voor de stratregie van willekeurig en ad hoc geregeld worden in plaats van het presenteren van een duurzaam plan. Men denkt te willen gaan cashen door politieke loyaliteit, maar daar zullen slehts enkelen profijt aan hebben en niet de totale sector.
