De toestand is in Venezuela aan het escaleren. Door de overleden Venezolaanse president Hugo Chavez is getracht een Pan-Amerikaanse blok met linkse trekken te maken tussen de landen die een gemeenschappelijk historisch verleden hebben, met name tussen de landen met een ‘Bolivariaanse’ achtergrond en de landen die moeite mee hebben deel te zijn van de achtertuin van de Amerikaanse buitenlandse politiek. Door de oliedollars en een economie een sociaal leven in Venezuela die nog redelijk onder controle was, lukte dat in enige mate. De organen Alba en Petrocaribe werden in het leven geroepen om te ontsnappen aan de steeds opkomende nieuwe vormen van imperialisme. Sinds de komst van de nieuwe politieke coalitie in 2010 vertoonde de Surinaamse politiek ook meer neigingen om zich aan te sluiten in deze stroom. De landen die dat deden, zeker Suriname, rekenden op economische steun en ontwikkelingssamenwerking met Venezuela en ook Cuba. Deze landen hebben niet genoeg kunnen inschatten hoe broos en onvoorspelbaar, dus riskant, deze stroming wel was. De structuren waren zwak, het lot van de Alba en de Petrocaribe hingen aan de persoon van Chavez, zoals Venezuela zelf. Chavez werd ziek en overleed en werd opgevolgd door Maduro die qua kennis en charisma niet eens tot een kwart van zijn voorganger reikt. Het systeem was met het heengaan van Chavez gedoemd ten onder te gaan. De Pan-Amerikaanse stroming, die geen opvolger kende van Chavez, neutraliseerde zichzelf door wijze politieke besluitvorming in de participerende landen zelf, de Unasur gaf een platform dat genoeg compenseerde. Tijdens het leven van Chavez al waren er rapportages dat de sociale structuur in Venezuela aan het afbrokkelen was, vandaar dat velen sceptisch en kritisch stonden tegenover zijn regionale politieke aspiraties. Van wantoestanden was er nog geen sprake, maar nu is dat in volle gang. Venezuela wordt geteisterd door een enorme inflatie, een immense crisis en een spreekwoordelijke faillissement. Er zijn massaprotesten geweest op straat die met geweld zijn onderdrukt, de schuld van alles wordt gegeven aan Amerika en de Amerikaanse sancties. De Amerikaanse sancties zijn ook gericht op personen zoals ministers, militairen en personen betrokken in corruptie en schending van mensenrechten. De sancties hebben effect op het doen van zaken door de regering en door bijvoorbeeld het staatsoliebedrijf PDVSA. Het afbrokkelen van de sociale structuur in Venezuela werd evident tijdens het bewind van Nicolas Maduro, die door de Amerikaanse president Trump als een dictator wordt aangemerkt. In Suriname werd bericht dat vrouwen uit Venezuela zich naar Suriname begaven om hier te werken in de ‘seksindustrie’. Zei zouden zware concurrentie hebben geboden aan de Braziliaanse vrouwen en hen hebben verstoten van de nummer 1 positie. Dat was in Suriname het tastbare bewijs dat het goed mis aan het gaan was in Venezuela. Nu worden er weer gevallen gerapporteerd van massale migratie van Venezolanen naar landen over de hele wereld waar ze naar toe kunnen en ook in de regio. Brazilië heeft door deze migratie van honderdduizenden mensen in de grensstaat Roraima (waar de stad Boa Vista is gevestigd) een sociale noodtoestand afgekondigd. Er wordt een hospitaal geopend om de Venezolanen op te vangen. De Venezolanen zouden ook grotendeels op straat wonen en slapen. De situatie van de Venezolanen, afkomstig uit een land rijk aan aardolie, is behoorlijk verslechterd en nu steken de standaardproblemen de kop op. Er wordt argwanend gekeken naar de Venezolanen die de banen in Brazilië zouden kunnen inpikken van de Brazilianen tegen mindere arbeidsvoorwaarden. Er is al wel eens geweld uitgebarsten in Brazilië tegen de Venezolanen die de grens zijn overgestoken. In Zuid-Amerika is er wel geweld geweest van militaire dictaturen tegen politieke tegenstanders, geweld tegen de inheemse en tribale vanuit multinationals en ondernemers (gesteund door corrupte politici) en geweld tegen straatkinderen, maar vreemdelingenhaat en geweld tegen buitenlanders wordt daar nu aan toegevoegd. De regionale organen binnen OAS en Unasur die gaan over de veiligheid en security moeten met spoed bij elkaar komen en staatshoofdenmeetings initiëren waarin met gezamenlijke inspanningen gewerkt wordt aan een oplossing van de humanitaire crisis die zich kan voltrekken onder de Venezolanen. In het wereldnieuws is de situatie in Venezuela en van de Venezolanen zwaar onderbelicht. Er is geen aandacht voor een humanitaire crisis dat zich aan het culmineren is. De migratiestroom kan zich ook uitbreiden naar Suriname. Suriname is een groot land met een kleine bevolking en een kleine beroepsbevolking. De bevolking is daarbovenop nog redelijk ongeschoold in die zin dat het deel van de bevolking dat onderwijs volgt na mulo nog heel laag is. Suriname kan geschoold kader gebruiken en ook nieuwe skills die in Suriname niet voorkomen zoals echte schoenmakers en in de ambachtelijke sector (zuivel, agro-industrie etc). Suriname moet zich ook voorbereiden op een eventuele stroom van Venezolanen naar dit land. Wij zelf zijn pas bezig uit een economisch dal te klauteren met dit jaar pas een groei van 1.2% na jaren volgens de Caribische Ontwikkelingsbank. Het is geboden dat de Surinaamse regering een standpunt inneemt en zich voorbereidt op een calamiteit als in Brazilië.
