Indien men éénenveertig (41) jaar onafhankelijkheid Suriname vanuit een objectieve bril achteraf beschouwt, moeten wij constateren dat wij geen nieuwe ontwikkelingen hebben gehad in Suriname wat betreft industriële ontwikkeling, behalve dan het opzetten van Staatsolie Suriname. Integendeel hebben wij veel van wat er was en vooral goed was kapot gemaakt, of laten afbrokkelen. Wat er was aan productie is voor een groot deel verloren gegaan. De productie van suiker, tot de productie van hout – & houtproducten en nu zelf de bauxietindustrie, bestaan niet meer. En nu is zelfs de bauxietindustrie welke jaren lang gold als ‘de kurk van de Surinaamse economie’, opgeheven. Billiton is al jaren lang weg uit Suriname en binnenkort volgt Suralco.
Daarnaast heeft onze bacovenindustrie al jaren ernstige problemen, produceren en exporteren wij de laatste jaren steeds minder rijst, moeten wij de laatste jaren zelfs ureum oftewel kunstmest importeren, importeren wij nog steeds kip en is alleen onze visexport redelijk in stand gebleven. Zelf onze houtsector is volledig uit handen gegeven en zijn het buitenlandse bedrijven die woekerwinsten maken met ons hout. Ondanks al onze natuurlijke hulpbronnen en alle rijkdommen in onze bodem zijn wij naast het ontginnen van goud, geen stap verder gekomen. En ondanks het sinds halverwege de vorige eeuw bekend is dat Suriname rijk is aan diamanten zijn wij na eenenveertig (41) jaar onafhankelijkheid nog steeds niet begonnen met de ontginning van diamant. Derhalve hebben wij nog steeds een importeconomie, want wij produceren te weinig in Suriname en wij verdienen als staat nog onvoldoende aan exporteren, omdat wij nogmaals te weinig produceren. Hierdoor blijft er steeds minder geld over om te investeren in zaken als het onderwijs, de gezondheidszorg, de huisvesting en ons sociaal zekerheidsstelsel.
Ons onderwijs is naar een belachelijk laag peil gedaald. Onderwijzers en leraren worden ook niet meer gewaardeerd en gerespecteerd, zoals dat vroeger het geval was. Dan is het ook niet vreemd dat onze diploma’s vandaag aan de dag praktisch nergens in het buitenland, worden erkend.
Hetzelfde geldt voor onze gezondheidszorg. In de loop der jaren is alles stelselmatig afgebroken en hebben wij nota bene een financiële crisis gecreëerd, in ons gezondheidsbestel. Vroeger was onze gezondheidszorg op zo’n hoog peil dat mensen uit het Caribisch gebied en zelfs de VS naar Suriname kwamen, om zich te laten opereren/ behandelen. Vandaag aan de dag ben je bang om ziek te worden in Suriname en al helemaal om opgenomen te worden in een ziekenhuis. Niets is meer gegarandeerd.
Wat ligt hieraan ten grondslag
In de eerste vijf (5) jaren na de onafhankelijkheid hadden wij niet door dat de toenmalige beleidsmakers niet precies wisten, welke ontwikkelingsrichting wij moesten kiezen. Bovendien wisten deze beleidsmakers niet verantwoord om te gaan, met de door Nederland aan Suriname toegekende ontwikkelingshulp van ruim Nfl 3,4 miljard. Hierdoor begon corruptie steeds ergere vormen aan te nemen en werd er veel geld verkwist.
Dit leidde ertoe dat het enige echte ontwikkelingsplan wat ooit is opgesteld voor de Republiek Suriname, ‘het West Suriname Plan’, niet is uitgevoerd zoals beoogd en vervolgens in 1980 door de nieuwe militaire leiding in ons land, definitief werd geschrapt. Ook de nieuwe militaire politieke leiders slaagden er niet in een ontwikkelingsvisie te presenteren met daaraan gekoppeld, een ontwikkelingsplan. Evenals bij de vorige regeerders was de focus meer gericht op het behoud van de macht waardoor het kiezen van een ontwikkelingsrichting, wederom niet ter sprake kwam. Ook de huidige regering praat niet over de richting van de ontwikkeling welke wij als natie op moeten gaan, laat staan dat zij een ontwikkelingsvisie presenteren met daaraan gekoppeld een ontwikkelingsplan. Integendeel worden wij slechts geconfronteerd met grote problemen waarvoor de zittende regering, geen oplossingen heeft.
Wat opeenvolgende regeringen hebben gedaan is een regeringsprogramma presenteren waarin honderden beleidsvoornemens zijn opgenomen. Elke nieuwe regering welke aantreedt, neemt het vorige Meerjaren Ontwikkelingsplan, het MOP zoals deze wordt genoemd, verandert de data, voegt wat zaken toe en het volgende regeerplan met te veel beleidsvoornemens ligt klaar. Maken wij de balans op na eenenveertig (41) jaar onafhankelijkheid dan kan statistisch worden aangetoond dat geen enkele regering tot op heden, meer dan 20% van de beleidsvoornemens in de respectieve MOP’s, daadwerkelijk heeft uitgevoerd.
Bovendien hebben wij een situatie gecreëerd in onze politiek, dat er sprake is van volledige polarisatie. Vanaf het aantreden van de regering Venetiaan I in 1991 is het parlementair stelsel volledig in elkaar gestort. In elke regeerperiode worden wij geconfronteerd met het verschijnsel dat de oppositie en de coalitie niet naar elkaar luisteren, niet met elkaar praten en elkaar alleen maar tegenwerken. Wij werken niet samen. Integendeel. Wij bestrijden elkaar. Hoe gaan wij dit land dan ooit tot ontwikkeling brengen?
Het ergste is dat wij na eenenveertig (41) jaar onafhankelijkheid er ook niet in zijn geslaagd, onze energievoorziening in eigen beheer te hebben. Hoe is dat nog mogelijk anno 2016?
Voor het brengen van ontwikkeling in een ontwikkelingsland staan namelijk twee (2) zaken aan de basis. Ten eerste het beschikken over voldoende energie en het beheer van die energie, om industriële ontwikkeling op gang te brengen. Zonder industriële ontwikkeling is het niet mogelijk een land daadwerkelijk tot ontwikkeling te brengen. Daarnaast is het onontbeerlijk dat wij Surinamers gaan beseffen dat de enige manier om dit land tot ontwikkeling te brengen is dat wij leren met elkaar samen te werken of wij het nu met elkaar eens zijn of niet, of als wij elkaar leuk vinden of niet.
Doel
Het besef van het bovenstaande heeft ondergetekende in de afgelopen der jaren met gelijk gestemde geestverwanten van gedachten laten wisselen, over de richting van de ontwikkeling van Suriname. Uit deze discussies waarbij slechts ratio van belang was is voortgevloeid, dat gezien de verpauperde situatie in het land en de slechte economische – en financiële positie momenteel van Suriname, wij niet meer stil kunnen zitten.
Het is de hoogste tijd dat wij als volwassenen met elkaar in discussie gaan om onze meest acute problemen op te lossen en te komen tot het kiezen van een ontwikkelingsrichting. Het is de hoogste tijd dat wij gaan inzien dat ons politiek stelsel van partijpolitiek, niet werkt.
Oprichting NPB
Dit besef heeft geleid tot de oprichting van de Nieuwe Politieke Beweging, de NPB. Wij zijn geen nieuwe politieke partij. Wij hebben niet de intentie een politieke partij op te richten. Wat wij willen als beweging is een discussie aanzwengelen over de belangrijkste onderwerpen, Suriname regarderende. Wij willen de belangrijkste onderwerpen de revue laten passeren en de samenleving omstandig – en eerlijk informeren waar het om gaat en wat de werkelijke problemen zijn, waarmee wij worden geconfronteerd. Wij willen een nationale discussie op gang brengen over dit soort aangelegenheden. Deze nationale discussie moet leiden tot verandering van ons politiek stelsel en naar de weg van daadwerkelijke ontwikkelingen van Suriname.
Een weg waar er geen ruimte is voor verdeeldheid, maar een weg welke leidt naar die daadwerkelijke ontwikkeling van onze natie. Wij zijn er ook niet op uit om kritiek te uiten op beleidsmakers, om deze neer te halen of om ‘just kritiek’ te leveren. Wat wij willen bewerkstelligen is dat de samenleving de juiste informatie wordt voorgehouden waardoor burgers zelf hun mening gaan vormen en niet meer blind achter politieke leiders aanlopen en er gezonde discussies ontstaan. Daarnaast willen wij voor de belangrijkste problemen oplossingsmodellen aandragen, welke deel moeten worden van deze discussies.
Sonde Opinie
Om dit te bewerkstelligen is de Nieuwe Politieke Beweging onder andere begonnen met de uitgifte van een opinieblad genaamd Sonde Opinie, waarbij wordt ingegaan op de belangrijkste zaken met betrekking tot bedoelde ontwikkeling. Daarnaast zal de NPB op andere manieren zichtbaar worden in de maatschappij.
Carlos Durham
