Een aantal vakbonden die wellicht ook politiek gelieerd zijn en persoonlijke belangen hebben in de vakbeweging ligt al een hele tijd op de loer. Deze vakbonden zijn van mening dat deze regering naar huis moet, maar durven dat niet zo te stellen. De regering is nu bezig om mogelijkheden te bekijken om de situatie waarin iedereen zit, te stabiliseren. Tegelijkertijd komt een aantal bonden tegelijk op de regering af met ook stakingen en allerlei eisen. Daardoor is de aandacht van de regering verdeeld. De regering moet en aan de ene kant oplossingen bedenken om de situatie te stabiliseren en aan de andere kant omgaan met allerlei stakingen en eisen van de bonden. De bonden die nu staken zeggen met hun staking een ding: de regering moet naar huis. Dat zeggen we omdat de bonden zelf heel goed weten in welke moeilijke besprekingen en onderhandelingen en gesprekken de regering nu zelf zit. Het is economisch behoorlijk diep gezonken nu, een bewijs daarvan zijn de steeds stijgende valutakoersen. De bonden die nu staken, gunnen de regering de ruimte niet eens voor enkele maanden. Gisteren is in de marges van de persconferentie van de president die niet is doorgegaan, door een adviseur (voormalig Buza-minister) van de president verklaard dat de regering mogelijkheden bekijkt om met een aantal financiële instellingen afzonderlijk of in samenhang samen te werken. Hij noemde de Wereldbank, de IDB, de Caribbean Development Bank en het IMF. De regering is nu bezig de mogelijkheden voor eventuele samenwerking of advies voor aanpassingsprogramma’s te bespreken. De aandacht moet in het belang van ons allen die hier willen blijven wonen en werken, gegund worden aan de regering die door het volk zelf in het zadel is gezet, om de besprekingen zonder extra koppijn van stakingen en onrust toe te passen. Daarmee is niet gezegd dat de vakbonden het recht niet hebben om te staken. Maar de opeenhoping van stakingen zal de ruimte niet laten aan de regering om goede besprekingen en analyses te maken. De vakbeweging van Suriname is niet efficiënt en productief, het is lamlendig gemaakt door de politiek, waarin enkelen alleen maar uit zijn op persoonlijk gewin, via privileges die men de regering afdwingt onder de dreiging van een staking. De leden van de vakbonden varen blindelings op de koers van het bestuur, meestal hebben zij de scholing en de ontwikkeling niet doorgemaakt om oplossingen te bedenken en voor te stellen voor de eigen problemen. Kortom de wrok die er leefde bij de vakbonden tegen bepaalde politieke partijen en politici komt nu naar boven. De bonden die nu in actie zijn, die willen indirect of direct niet dat deze regering een oplossing kan bedenken voor de huidige situatie, ze willen dat de regering faliekant faalt. Daarom stelden wij eerder dat de bonden die nu gezamenlijk staken, de regering op een heel kwetsbaar moment aan het ondermijnen zijn. De regering is nu kwetsbaar, omdat ze niet gefocust is op verdediging. De regering is nu bezig om oplossingen te bedenken en haar verdediging is nu zwak. De BvL gaat vanaf vandaag in staking, de leraren hebben de ouders opgeroepen om de kinderen niet naar school te sturen. Zoals de BvL zijn staking verklaart, dan is de organisatie, althans delen daarvan boos. Ze vinden dat de regering de onderwijzers niet serieus neemt. Nu er een schaap over de dam is, volgen er meer. Wat nu ook blijkt is dat de bonden langs politieke lijnen zijn verdeeld. Waarom vraagt de BvL de ouders om de kinderen thuis te houden? Is de BvL bang dat een deel van de leden niks te maken wil hebben met de staking en gewoon door zal werken? Hoe groot was de alv die belegd is door de BvL? Is de meerderheid van de leden wel bereid om nu door te stoten en de regering in problemen te zetten zodat ze faalt? Ook bij de politiebond zou er een staking op handen zijn voor airco’s. Deze airco’s zouden gisteren zijn aangeschaft, maar toch wil een deel van de politie staken. Het is nooit comfortabel werken geweest op de overheidskantoren, er is nooit een ideale werksituatie geweest. De ambtenaren zitten meestal in oude houten gebouwen uit de jaren ’60, de electriciteitssystemen deugen niet, airco’s vallen uit, er is geen natuurlijke ventilatie. De situatie is altijd over het algemeen minder dan redelijk of zelfs slecht geweest. De vraag rijst waarom men nu opeens, nu de regering geen middelen heeft om gebouwen te kopen en nieuwe elektra en water aan te leggen, deze situatie aangrijpt om en te vragen naar betere werkomstandigheden en te vragen naar meer geld. Het motief is duidelijk, men wil de regering naar huis sturen. Alleen is het frappant dat de durf vooralsnog niet kan worden opgebracht om dat ronduit te zeggen.
