Soms hebben mensen bij het ouder worden er behoefte aan om even terug te blikken op hun leven: “Heb ik fouten gemaakt en zo ja welke of heb ik het goed gedaan, mag ik tevreden zijn over mijn handelingen?” Soms blikken ze terug op een heel leven en soms op slechts een onderdeel van dat leven. Zo was er een vrouw die wilde terugkijken op haar huwelijksleven omdat dat kleine stuk van haar leven haar het meest had geroerd. De vragen waar zij zo graag antwoord op wilde hebben waren: ” Hoe is mijn huwelijk verlopen? Ben ik debet geweest aan mijn gemoedstoestand van gelukkig of ongelukkig zijn? Op een dag ging ze er echt voor zitten en doorliep in gedachten stap voor stap de relatie met haar man.
Als je jong en gelukkig bent, denk je dat dit gelukkige en tevreden gevoel eeuwig zo zal blijven. De realiteit is echter dat elk huwelijk zijn ups en downs heeft. De oorzaak van die downs kunnen van alles zijn bijvoorbeeld financiële problemen (no money no love) of ontrouw enz. Ook de komst van kinderen kan zoveel drukte veroorzaken, dat je nog nauwelijks tijd voor elkaar hebt en dit alles kan een huwelijk blootstellen aan zwaar weer. Van belang is hoe we ermee omgaan. In de eerste jaren van ons huwelijk, leefde ik in een roes van geluk met mijn man. Zoals een bekend gezegde luidt, we zweefden samen op een roze wolk. Langzamerhand kwamen eerst grijze en toen zwarte wolken aandrijven, die probeerden de roze wolk te verdrijven. De symptomen waren geen tijd meer voor elkaar, langs elkaar heen leven, we raakten elkaar nauwelijks nog aan. Er was irritatie, er was gevit en er waren ruzies. Er werd niet meer samen gepraat en gelachen. Deze symptomen zullen vele echtparen wel bekend in de oren klinken. De reactie op zo’n ongelukkig samen zijn, is zeer verschillend. Een groot deel zet zich in om deze levensstormen samen het hoofd te bieden, doch enkelen kunnen de druk niet aan, ze gaan kopje onder en verzuipen. Dan zijn er ook nog echtparen die kiezen voor de easy way. Ze blijven wel bij elkaar wonen in een huis omdat dat gemakkelijker en financieel voordeliger is, maar ze zijn niet gelukkig. De een zoekt vergetelheid buitenshuis en papt aan met een andere vrouw waar hij denkt datgene te vinden dat hij thuis niet meer vindt. En de ander probeert de hoge golven die op haar inbeuken te trotseren, ze gaat vaak kopje onder, komt telkens hoestend en proestend weer aan de oppervlakte drijven, kortom ze probeert te overleven. Overleven is echter niet samenleven in harmonie en gelukkig zijn.
Een terugblik laat zien dat ik had gekozen voor de laatste optie. De laatste jaren leek mijn huwelijk op een stuurloos schip, dobberend op de golven in een stormachtige zee. Ik probeerde me drijvende te houden. Er waren vaak momenten waarop ik dacht: ‘ik laat de boel, de boel en neem de benen.’
Voor ik echter de daad bij het woord kon voegen, drongen mijn huwelijks geloften zich aan me op “In goede en slechte tijden.” Dat deed mij beseffen dat ik niet alleen de 7 vette jaren moest accepteren maar ook niet op de loop moest gaan als de magere jaren zich aandienden. Dus zette ik de tanden op elkaar en zette door.
De kinderen werden groot, gingen uit huis uit en de rust keerde weer terug.
Tijdens deze rust, realiseerde ik me dat we weer als echtpaar alleen met elkaar waren zoals aan het begin van ons huwelijk met het verschil dat dit keer de roze wolk ontbrak. We waren op elkaar aangewezen en moesten het samen zien te redden. Er waren geen kinderen meer die ons noodgedwongen bij elkaar hielden.
Het leven kabbelde voort en plots op een dag drong het tot me door dat mijn jonge jaren voorbij waren. Ik begon de jaren te tellen en besefte steeds meer dat ik minder tijd had om samen te genieten. Toen ik jong was, riep ik om de haverklap: “ik heb nog jaren voor me, dus een zee van tijd.” Dat kon ik nu niet meer zeggen. Ik raakte in paniek.
Ik associeerde mijn huwelijk met een kind dat een zak met snoepjes in de hand had: dat kind had eerst gedachteloos de snoepjes achter elkaar opgegeten, hij had nauwelijks de smaak geproefd. Maar toen hij zich op een dag realiseerde dat er nog weinig snoepjes over waren, begon hij plots langzamer te eten om elk snoepje intens te proeven. Hij ging er zuinig mee om omdat hij van die paar snoepjes die over waren echt wilde genieten. Zo zag mijn huwelijk eruit. Net als die zak met snoepjes waar ik gedachteloos van had gegeten en nu wilde ik van die laatste snoepjes intens gaan genieten. Tja…genieten, maar hoe?
Ik zag plots heel helder dat ik geen tijd meer wilde verspillen aan dingen als ruzie maken, en struikelen over elke kleine irritatie. Ik wilde over leuke dingen praten, lachen om elkaars fouten, gezellige dingen samen doen. Ik wilde niet meer doen alsof ik de problemen niet zie, om zo de zoete vrede te bewaren. Als je zwijgt om de zoete vrede te bewaren, kan de vrede namelijk nooit aanwezig zijn. Ik wilde geen aparte slaapkamers bij het ouder worden, daar dat demonstreert dat tijdens de jonge jaren het fysieke contact alleen telde. Ik wilde laten zien dat een huwelijk niet alleen gebaseerd is op seks. Ik wilde lekker knus tegen mijn man aankruipen. Ik wilde naast en met mijn man leven. Ik wilde niet proberen hem te veranderen en nog minder zijn minpuntjes te benadrukken. Ik wilde verantwoordelijkheid nemen voor mijn daden, in plaats van ervoor weg te lopen. Ik wilde oud worden in waardigheid. Ook wilde ik een denkbeeldige bril opzetten, zodat ik de mensen om me heen goed kon observeren om in de kwantiteit aan vrienden, de kwaliteit te herkennen en daardoor goede keuzes kon maken. Ik zag plots heel helder dat je kennis kon kopen met geld maar dat wijsheid iets is wat je onderweg opdoet.
Ik wilde zoveel en mijn geest had haast, maar mijn tijd was kort. Er zaten niet zoveel snoepjes meer in het zakje. Ik had haast om te leven met de intensiteit die alleen volwassenheid kan geven. Ik was beslist niet van plan om de resterende snoepjes te verspillen. Ik wilde dat ze beter moesten smaken, dan die ik tot nu toe had gegeten. Mijn doel was om in mijn resterende tijd bewust te werken naar een tevreden en gelukkig einde met mijn dierbaren. Beste mensen, we hebben twee levens en de tweede begint wanneer jij je realiseert dat je er maar één hebt.
Josta Vaseur
