Middenstand en IMF

Bij de laatste persconferentie is het duidelijk geworden dat Suriname in zee gaat met het IMF. Ontwikkelingslanden hebben geen prettige herinneringen aan hun samenwerking met het IMF althans met IMF-modellen. De president heeft gesteld dat het IMF wel wat voelt met het sociaal akkoord, maar wij weten dat daarmee gedoeld wordt op programma’s om ondervoeding en hongersnood te voorkomen. Dat gaat dan om de mensen die altijd al aan het onderste van de onderkant van de samenleving hebben gestaan. Er wordt al gesproken over het verdelen van voedselpakketten. Maar hoe zal het vergaan met de groepen boven de onderste groep in de samenleving. Er is mondiaal veel kritiek op het IMF-model en dat naar aanleiding van de analyse van de uitwerking van de modellen. De overall conclusie is dat het IMF-model nergens zou hebben gewerkt. Om van de voorwaarden af te komen hebben landen de resterende schulden versneld afbetaald en afgekocht. De algemene uitkomst van het IMF-model is dat de arme man direct slachtoffer wordt van het veranderd beleid. Doordat hij al arm is, komen de maatregelen harder op hem af. Over het algemeen vervalt de middenstand die het land draaiend en productief houdt, tot de arme klasse. De mensen verliezen hun waardigheid en trots en hun motivatie. Velen zullen spijt hebben van de keus die ze eens hebben gemaakt om ondanks opties buiten, toch in hun land te blijven. De middenstand bepaalt de duurzaamheid en de flexibiliteit van de samenleving. De middenstand is de basis om te geraken tot een welvarende samenleving. Deze samenlevingen kennen een grote middenstand, een deel daarvan is de mondige groep die regeringen en de politiek scherp houden en bijvoorbeeld zitten op mensenrechten, vrouwenrechten, kinderrrechten en rechten van kwetsbaren als de mensen met een beperking. De baanbrekende maatschappelijke discussie ontspruit in de middenklasse, over allerhande sociaalmaatschappelijke onderwerpen. De middenstand is de groep die een maatschappij in stand houdt via de productie en secundair ook via de consumptie. De middenstand is de denkgroep, zij betaalt de belastingen. De situatie nu betekent dat de klok terug is gedraaid 15 jaar terug. De situatie in Suriname is nu anders. De prijzen van goud en olie zijn gedaald, maar dat ze zouden dalen werd al voorspeld jaren terug voordat de daling echt begon. Het niveau van de scherpe daling werd ook voorspeld en waarom het zou dalen werd ook uit de doeken gedaan. Het soervereiniteitsfonds was niet zomaar opeens in DNA, maar het wetsontwerp sneuvelde, omdat de voorspelligen werden afgedaan als doemscenario’s en de waarschuwers – uit de oppositie, de civil society en de academische wereld – als doemdenkers. Intern wist men wel dat de val zou komen. In eigen belang hebben politici volgehouden en de waarheid verzwegen. Men was druk bezig om via overfactureringen en fictieve opdrachten de staatskas waar geld gewoon ‘lag te rotten’ leeg te maken. Tijdens de verkiezing hebben politici volgehouden dat het allemaal goed was met staatsfinancien en niet wat de oppositie beweerde. Er is gelogen voor de kiezer, die niet weet hoe ze economische cijfers moet lezen, omdat men over het algemeen drop-out is. De verkiezingen zijn gewonnen met financiele leugens. Na de verkiezing was er plotseling een wereldcrisis. Met leugenaars is het moeilijk om de huidige situatie uit te houden. Het vertrouwen is weg, ongeacht welke maatregelen nu zullen worden genomen. Het is de derde keer onder de huidige leider dat het op dezelfde wijze mis gaat en bankroet en faillissement ons bedreigen, is de algemene kritiek. Er is veel angst en begrip voor de illegaliteit die men niet wil aanpakken. De portemonnee van de burger is flink aangetast. De regering is de mening toegedaan dat de US dollar een goed is dat vrij verhandeld mag worden, dat wordt op de staatsradio gezegd en dan is daarmee veel gezegd. Door de laatste NF-president is bewust geen hulp van IMF ingeroepen, het was toen ook al een optie. Ze hebben voor de zogenaamde ‘nul optie’ gekozen. Het heeft 7 jaar geduurd, maar ze zijn erdoor gekomen. Het IMF gaat funest zijn voor de armen, over het algemeen aangeduid als ‘collateral damage’. De opties voor Suriname zijn er niet veel, China is wel bereid om met alle regeringen te praten. Het beleid van China is dat ze niet bemoeien met interne zaken van landen en dat die landen ook niet met die van hun bemoeien. Maar het draait altijd om het Chinese belang. De wereld heeft Suriname impliciet dus geduwd naar het IMF en de Wereldbank. De grootste financier van IMF en Worldbank is Nederland. Het grootste politiek probleem nu is het gebrek aan transparantie. Dat is al een aantal jaren het geval en knaagt steeds aan de geloofwaardigheid van de coalitie.

error: Kopiëren mag niet!