De gezamenlijke oppositionele partijen zullen nu hun massabijeenkomst houden in Grun Djary, het politieke centrum van de NPS. De oppositiepartijen hadden aanvankelijk de politieke massameeting willen houden op het Onafhankelijkheidsplein, de plek die het meest geschikt is om een volgroeide massaprotest te houden. Het Onafhankelijkheidsplein zou het Surinaamse Tahrirplein uit Egypte kunnen worden. De massaprotesten die daar in die tijd begonnen en aanzwollen, hebben geleid tot de Egyptische Revolutie van 2011, toen president Hosni Mubarak moest aftreden. Het Onafhankelijkheidsplein is in de moderne koloniale geschiedenis van Suriname (na de afschaffing van de slavernij en voor binnenlands zelfbestuur of de onafhankelijkheid) de plek geweest waar massa’s het plein bezetten om aan te geven dat zij de bezitters waren van Suriname. In de periode na de onafhankelijkheid in 1975 verloor het Onafhankelijkheidsplein symbolische waarde, het is geen symbool meer van de Surinaamse eenheid en democratie. Naarmate de volksmassa de binding met het Onafhankelijkheidsplein verloor, raakte ze ook de politieke grip op de eigen samenleving kwijt. Het Surinaamse volk is geen strijdbare eenheid, de massa is verdeeld, omdat de politiek zich danig heeft misdragen en alle vertrouwen is kwijtgeraakt. Dat geldt aan beide uitersten van het politieke spectrum. Het electoraat is nu alleen bereid om een deal te sluiten en tijdelijk achter politici aan te lopen voor een specifieke gunst. We zien de verdeeldheid onder de massa bij de huidige manifestaties die gaande zijn. De politiek geniet geen vertrouwen, waardoor de massa verdeeld is. De vakbeweging kan niet gezamenlijk optrekken, omdat die zich bijna over de gehele linie direct of indirect politiek heeft gecommitteerd. Bovendien ligt de politieke erfenis van 1999 ons vers in het geheugen. De politiek heeft het kunnen presteren toen om duidelijke afspraken van het natraject van de stakingen te vergeten en volgens de eigen agenda invulling daaraan te geven. De vakbeweging zit er in Suriname om geaccommodeerd te worden. De vakbondsleiders zijn tevreden als ze hoge salarissen krijgen van de overheid. Die hoge salarissen zijn een doel en geen middel om bijvoorbeeld sociale progressie te boeken. Vakbondsleiders komen voor politieke deals openlijk uit, zonder scrupules. De leden hebben geen moeite met dit systeem. Kortom, het is duidelijk zichtbaar dat de massa verdeeld is en daarom is het Onafhankelijkheidsplein niet ter beschikking. De regering zegt officieel dat het plein wordt gerenoveerd, het gras is belangrijk. Eerder hadden we niet de indruk dat het historische gras belangrijk was, omdat een deel van het plein door de regering ontdaan is van gras. Er zijn hopen zand neergekwakt op het plein, waardoor zelfs een illegale bezetting onmogelijk is geworden. De gezamenlijke politieke partijen hebben voor hun massameeting niet eens toestemming om het Volksplein te bezetten. Aanvankelijk mocht en zouden de politieke partijen weg van het stads- en bestuurscentrum bijeenkomen in het Andre Kamperveenstadion, maar wat voor effect zou zo een massameeting hebben? Nu is besloten dat de politieke partijen op 20 mei Grun Dyari bij elkaar komen. De vraag rijst hoe de meeting van 4 oppositiepartijen (VHP, NPS, Abop en de PL) moet worden genoemd. Is het een protestdemonstratie of een politieke tussentijdse massameeting? We zouden eerder denken aan het laatste, omdat de oppositie per definitie altijd protesteert en dat zal men steeds doen bij een massameeting. Wat voor meerwaarde heeft een politieke massameeting tegen de achtergrond van de huidige armoede die in het land wordt ervaren? Niet veel denken wij, omdat het geen kunst is voor politieke partijen om van heinde en verre massa aan te vuren voor een massameeting. Dat doen politieke partijen standaard volgens een bepaald model en dan hoeft er geen sprake te zijn van een bijzondere situatie in het land. Vooral voor de verkiezingen worden massameetings gehouden aan beide zijden, het is een normaal fenomeen. Een politieke massameeting kan geen graadmeter zijn voor het vaststellen van de mate van ontevredenheid van de massa, want ook in goede tijden (zonder crisis) zijn politieke partijen in staat om massameetings te houden. De gezamenlijke oppositiepartijen bestaan uit 4 partijen met parlementaire vertegenwoordiging. Alhoewel heel ‘outspoken’ in de acties, worden de DA’91 en de SPA niet meegenomen. Overigens blijft het een vreemd verschijnsel hoe een arbeiderspartij in een land waar arbeiders problemen hebben, beland is bij 0 zetels. Het zou best wel een unicum in de wereld kunnen zijn, misschien een unicum van wanprestatie en vervreemding van de authentieke agenda. In de groep van oppositionele partijen is de participatie van de Abop en de PL zeer opmerkelijk en geen factor die massa aantrekt. De Abop heeft een volle termijn het totale beleid van de NDP+-regering ondersteund. Er is persoonlijk kritiek geleverd op bijvoorbeeld de VHP-voorzitter. Minister Van Dijk-Silos heeft ten minste 1 keer op de radio kenbaar gemaakt hoe de laatste Abop-minister op Juspol duidelijk zou hebben gezegd dat ze ambtenaren van een bepaalde bevolkingsgroep niet in aanmerking zou laten komen voor een bevordering. Deze zelfde minister zit nu uren achter elkaar af te geven op een ongewijzigd politiek systeem dat hij met hand en tand heeft verdedigd. Deze ex-minister was de grootste vijand van de VHP. De PL heeft enkele jaren onvoorwaardelijk het NDP-beleid verdedigd, waarvan het grootste voorbeeld is de aanname van de amnestiewet. De gezamenlijke oppositiepartijen zijn heel moeilijk als een geheel aan te merken, het is een plastisch en geforceerde eenheid die niet appelleert aan de massa, alleen aan de structuren. Het minste schuld in de malaise direct hebben de VHP en de NPS, maar van die kan ook gezegd worden dat zij het zaad van de misère hebben geplant. Ondanks een goed politiek en economisch klimaat is men niet gekomen tot de massale creatie van banen en het binnenhalen van investeerders in de duurzame sectoren door onderlinge politieke verschillen tussen producenten- en consumentenpartijen.
