Laatst hoorde ik iemand het verhaal over de gevangenneming van Paulus vertellen. Gewoon een leuk verhaaltje en toch lukte het mij niet om dit verhaal alleen voor kennisgeving aan te nemen. Ik bleef erover piekeren.
Paulus was gevangen genomen en werd per schip met mede gevangenen, soldaten, koop- en werklui naar Italië verscheept. Paulus genoot als gevangene een grote mate van vrijheid aan boord. Vanaf het begin van de reis ging er van alles mis. Ze vertrokken ten eerste te laat in het seizoen en vorderden maar langzaam. Paulus, die voldoende ervaring had opgedaan met zeereizen, zag al gauw dat doorvaren erg onverstandig zou zijn. Hij adviseerde daarom de kapitein om op een veilige plek te overwinteren en dan later door te varen. De kapitein sloeg zijn advies in de wind en voer toch door. Deze kapitein weigerde in te zien (misschien door onkunde) welke ellende hij over de mensen aan boord zou uitstorten als hij zou doorvaren. Het schip kwam terecht in een enorme stormwind met felle regen, hagel, sneeuwbuien. Navigatie werd onmogelijk en niemand wist nog waar het schip zich bevond, kortom het was een levensgevaarlijke situatie daar op zee. Verbazingwekkend was het gedrag van Paulus in deze enorme crisissituatie. Hij bleef gericht op God en openstaan voor zijn aanwijzingen. Hij besefte vooral hoe belangrijk het was om in zijn totaliteit een eenheid te blijven vormen, dus toen een deel van de bemanning er stiekem in sloepen vandoor wilde gaan om het vege lijf te redden, praatte hij op ze in en legde hij ze uit dat het van levensbelang was om in een tijd van crisis samen te blijven. Hij zei: “Crisistijd is niet het juiste moment om alleen jezelf te redden.”
Het was deze zin in het verhaal die mij maar niet wilde loslaten. Plots begreep ik in een flits waarom. Deze zin deed me denken aan de crisistoestand in Suriname. Hoe als leider te handelen in tijden van crisis.
– Het eerste dat opviel, was dat Paulus de crisis had zien aankomen en op tijd had gewaarschuwd. De kapitein had niet willen luisteren.
– Toen hij de leiding op zich nam, hield hij de mensen aan boord niet voor de gek, door te ontkennen dat de toestand zeer ernstig was, integendeel wees hij de mensen er eerlijk op dat het schip in grote nood verkeerde.
– Hij was zelf ook bang maar toonde het niet. Hij stelde zich nederig op en stond open voor het advies van God.
Net zo moet elke leider in crisistijd openlijk aan zichzelf en zijn volk kunnen toegeven dat er crisis is, zich nederig kunnen opstellen en openstaan voor advies en de moed hebben om krachtig op te treden tegen muiterij, fraude, en corruptie. Een deel van de bemanning van het schip, probeerde om de enige sloep die de boot rijk was, te pakken om het vege lijf te redden en demonstreerde daarmee dat de rest van de bemanning hen geen barst kon schelen. Net zo maken veel mensen in onze huidige samenleving misbruik van een crisissituatie en proberen ze alleen zichzelf te redden of te verrijken. Prijzen worden verhoogd, onderhandse deals worden gesloten, voorkennis wordt verkregen als de koers wordt verhoogd, eigen privileges en salarissen worden beschermd. enz. Een goed leider treedt hiertegen streng op en zorgt ervoor dat er geen chaos en wildgroei kan ontstaan. De leider zorgt ervoor dat zij die fraude hebben gepleegd en gestolen, worden opgepakt en berecht. Hij zal niet dulden dat er frauduleuze zaken onder het tapijt worden geschoven. Hij zal zijn falen niet verhalen op een volk door steeds meer geld van ze te eisen om zo de lege schatkist te kunnen aanvullen. En het allerbelangrijkste dat een goede leider doet, is zijn volk bundelen en ervan te overtuigen dat het zeer belangrijk is om in crisistijd samen te blijven, samen te denken en samen te handelen. Juist wanneer het reservoir van wilskracht onder spanning staat, is het van belang om juist te handelen en het verschil te maken.
“Het verschil tussen een baas en een goede leider: een baas zegt ‘do!’ en een leider zegt ‘Let’s do it together’. Een baas zegt ‘give’ en een leider zegt, ‘let’s share the pain together! ’ ”
Josta Vaseur
