Klagende Surinamers

Het is haast een gewoonte geworden in Suriname dat de mens steeds klaagt. Weliswaar klagen de mensen op een zodanige manier dat het in principe niet gehoord wordt. Op feestjes en informele bijeenkomsten. We zijn haast geneigd te zeggen dat het één van de slechte eigenschappen is van de Surinaamse mens. Toch begrijp ik dat gedrag wel en ik zal u aangeven waarom. Vaak hoor ik vooral politici praten over burgerrechten en het welzijn van de burgers in het land, maar ik vraag me werkelijk af hoe serieus ik dat moet nemen. Mensen klagen steeds, omdat ze haast nergens terecht kunnen met hun ergernissen. We worden regelmatig geconfronteerd met corrupte praktijken en/of misleidingen, maar waar kunnen we daarmee terecht. Er is geen enkel instituut door de overheid geïnstalleerd waar de mensen die steeds weer het slachtoffer worden van corruptie, terecht kunnen. Ga je naar de politie dan verwijzen zij je door naar een advocaat. Ga naar een advocaat dan begint deze al een bedrag te noemen zonder nog iets te hebben gedaan. Als je na weken moe wordt van het wachten totdat de advocaat iets doet en de zaak terug haalt, dan heb je dubbele pech want het betaalde geld krijg je niet terug.
Controlemechanismen zijn nooit ingebouwd door opeenvolgende regeringen. Kennelijk heeft het hen nooit beziggehouden wat de burgers overkomt. Als ik dit allemaal zeg, dan begrijp ik dat lezers zich zullen afvragen wat ik precies wil zeggen. Welnu, ik heb een praktijkvoorbeeld van misleiding, machtsmisbruik en ik wil zelf spreken van afpersing en door wie? Jawel, de banken in dit land. Ze gaan zelfs zover dat ze door middel van dreiging met geweld de klanten dwingen tot het tekenen voor toestemming om een bestaande contract te kunnen wijzigen. Allerlei drogredenen worden aangehaald als reden. Hiervan is zelfs bewijs op papier. Ik heb een schrijven gezonden via de mail naar de centrale bank en het resultaat: geen reactie. Ik heb een mail gezonden naar de DNA-leden. Resultaat: 1 DNA-lid heeft zich geroepen gevoeld om hierop te reageren en ook hij stond perplex. Waar zijn de andere DNA-leden gebleven? Die kijken liever de andere kant op dan zich in te zetten om dergelijke problemen aan de kaak te stellen, maar wel steeds op podia schreeuwen dat zij de corruptie gaan aanpakken. Zij voelen zich niet eens geroepen om de centrale bank te vragen om een reactie.
Van het voornoemde geval weet ik uit ervaring dat er vele slachtoffers al zijn gevallen en steeds meer bijkomen, maar de overheid laat het al vele jaren voor wat het is. Ik zal er alles aan doen om dit gedrag van de bank zichtbaar te maken en desnoods moet ik tegen betaling een oproep in de dagbladen plaatsen dat de slachtoffers zich kunnen opgeven. Als de overheid het nalaat, dan zal ik in ieder geval mijn verantwoordelijkheid hierin nemen, maar het blijft een schaamteloze vertoning van politici. Ik vraag me al langer af wat de werkelijke reden is van de zoveel gevallen van openbare verkoop. Slachtoffers moeten een ombudsman hebben of een instituut met bevoegdheden die de pg of de Clad snel kunnen inschakelen. Dat zou pas het begin zijn van corruptiebestrijding en zeker niet een wet. Dat het uitgerekend de banken zijn die de ondernemers en burgers steeds duperen met dit schaamteloze gedrag is een ramp voor de samenleving. Twee dagbladen uitgezonderd, vind ik ook dat de pers zich heel erg slap opstelt in dergelijke gevallen. Het lijkt hen niet te deren alsof het voor hen een ver van mijn bed show is. In Europa hoeft een journalist dit te horen en hij springt er meteen in en gaat zelfs naar ministers om een verklaring te vragen. Hier heeft men liever de onbelangrijke zaken. Misschien bang voor rancuneus gedrag. Zij zijn er ook debet aan dit ontoelaatbaar gedrag. Als we met zijn allen direct ophef maken en uitdrukkelijk aandacht geven als pers aan dit soort misstanden, dan komen we nog ergens maar we hebben liever populistische programma’s dan serieuze maatschappelijke problemen aan de kaak te stellen.
Rebien

error: Kopiëren mag niet!