Kis’ing mooi

Het nationale voetbalteam van Nederland, genaamd Oranje, is gisteren zo goed als zeker uitgeschakeld dan wel kansloos verklaard tijdens de wedstrijd in de kwalificatiefase tegen Zweden voor WK 2018 in Rusland. Nederland deed niet mee aan de laatste Europese Kampioenschappen in 2016 en tijdens de WK 2018 in Rusland zijn ze er dus ook niet. Dat is een schande voor een land dat zoveel voetbaltalent herbergt. De hoofdoorzaak van het schandelijk falen van Oranje is het racisme dat het team al jarenlang, beginnende bij Marco van Basten als trainer, in zijn greep houdt. Het racisme was weggewist in het Nederlands team maar het stak weer heel duidelijk de kop op toen een onder 21 team van Nederland in 2007 Europees kampioen werd. Het team bestond voor meer dan de helft uit Surinaams bloed. Na het winnen van de finalewedstrijd wemelde het dan ook van de Surinaamse vlaggen. Dat zette kwaad bloed bij de witte Nederlanders en de Nederlandse politiek. De witte Nederlanders namen hun team, dat ze hadden verloren aan het overweldigend Surinaams voetbaltalent, weer terug in eigen handen. Het eerste grote slachtoffer daarvan werd Clarence Seedorf, een gelauwerde topsporter die in de sportwereld vanwege de ontelbare clubtitels, als een koning wordt behandeld, behalve in Nederland. Het Nederlandse team kon en mocht niet door een gekleurde man worden geleid als aanvoerder. Hij maakte er geen punt van, maar sinds het aantreden van Marco van Basten, die overigens veel te danken heeft aan Ruud Gullit, als nationale trainer van Oranje, schijnt in Oranje een quotum te zijn ingevoerd aan het aantal spelers in de basis-11 en op de bank wat betreft de gekleurde spelers dan wel de spelers met Surinaams bloed. Het is na het vlaggenincident een stilzwijgende afspraak. Sinds toen zijn de prestaties van het Nederlandse elftal niet naar gelang de voetbalpotentie die het land heeft. De gekleurde jongens, meestal met een Surinaams achtergrond, stellen zich professioneel op en maken geen probleem van het feit dat ze zwaar worden genegeerd. Dat doen ze kennelijk uit vrees voor represaille. De voetballers hebben na hun actieve voetbalcarrière, een carrière meestal als trainer of voetbalcommentator. Ook daar speelt alles zich af in een witte mannenwereld. Ook na deze periode houden de jongens hun mond, omdat ze weten dat er geen begrip is voor verzet tegen het racisme. Verder willen de mannen het niet verpesten voor andere opkomende jongens. Hun prioriteit is om door te breken in het betaalde clubvoetbal. Maar het racisme is overduidelijk. De meest succesvolle voetballer die Nederland heeft voortgebracht is zonder twijfel Ruud Gullit en niet Johan Cruyf. Gullit is de enige voetbalaanvoerder in de geschiedenis van Nederland die een titel, de enige in de Nederlandse geschiedenis, heeft gewonnen. Dat is aan Cruyf nooit gelukt. In 1978 bedankte hij zelfs voor het Nederlandse elftal voor het WK zonder een steekhoudende reden op te geven. Nu is Ruud Gullit assistent trainer van het Nederlandse elftal onder een Dick Advocaat. Het is duidelijk dat een persoonlijkheid en een leider als Ruud Gullit niet gemakkelijk op de bank zit naast een hoofdtrainer die in zijn actieve voetbalcarrière niets van betekenis heeft bereikt. Waarom is het onmogelijk dat een voetbalgrootheid als Gullit hoofdtrainer wordt van het Nederlands elftal? De enige verklaring die we ervoor kunnen vinden is dat hij een donkere huidskleur heeft en Surinaamse roots heeft. Het is een vernedering voor een voetbalpersoonlijkheid als Gullit om assistent van Dick Advocaat te zijn. Het had omgekeerd moeten zijn. De Nederlanders halen een speler na enkele jaren weer van stal, een speler met Surinaamse achtergrond. Waar was deze speler al die tijd? Waarom werd hij door de trainers genegeerd? Er zijn zeker 10 spelers met een donkere huidskleur en Surinaamse achtergrond die genoeg ervaring hebben en in het Nederlandse elftal thuis horen. Een aantal van deze jongens was wel aanwezig in het team toen Nederland bijna wereldkampioen werd. De prijs werd niet gehaald, omdat Nederland bang was om een goed elftal op te stellen, want in de basis-11 was er een quotum voor zwarte spelers. Ook nu is niet het beste elftal van Nederland bezig. Het racisme in het Nederlands voetbal is een feit, omdat men kennelijk bang is dat weer Surinaamse vlaggen na een titel tevoorschijn zullen komen. Suriname moet van de voetballers die in Nederland zwaar gediscrimineerd worden, gebruik maken. Het huidig SVB-bestuur heeft het meest van alle SVB-besturen gefaald om van de kwestie van de dubbele nationaliteit een punt te maken. Rond het WK van 2014 was de issue van dubbele nationaliteit hoog op de agenda. Ook de politiek was er gevoelig voor. Het is compleet onduidelijk en een raadsel waarmee de SVB nu bezig is. Het lijkt alsof ze op de primitieve manier bezig zijn een ‘compa’ te draaien. Er zijn nu ook particulieren die dat doen, soms professioneler, dus daarvoor hoeven we geen SVB-bestuur te hebben. De SVB heeft nog kans om zijn winst te halen uit het racisme dat heerst in het Nederlandse voetbal.

error: Kopiëren mag niet!