Wie redt het parlement van zijn inactiviteit reeds drie maanden lang? Het correcte antwoord: ‘noch de coalitie noch de oppositie is daartoe bereid en qua discipline en moraal in staat’. Wie is verantwoordelijk en aansprakelijk voor het inactief zijn van het parlement gedurende drie maanden? Het correcte antwoord is hier: ‘zowel de coalitie als de oppositie is verantwoordelijk’. Wie is de grootste verliezer van deze inactiviteit? Het correcte antwoord: ‘het Surinaamse volk, vooral de kleine man’. Onze grondwet bepaalt dat de politieke macht in Suriname berust bij het volk. De politieke democratie kenmerkt zich volgens de grondwet door o.a. participatie en representatie van het Surinaamse volk, welke tot uitdrukking komen door onder meer de deelname in wetgeving. De verantwoordingsplicht ten opzichte van het volk en controle op het overheidshandelen zijn waarborgen voor een waarachtige democratie. De situatie is thans zo dat de verantwoordingsplicht en de controle ontwricht zijn. De Nationale Assemblée vertegenwoordigt het volk van de Republiek Suriname en brengt de soevereine wil van de natie tot uitdrukking. De Nationale Assemblée is het hoogste orgaan van de Staat, aldus de Grondwet. Thans is de situatie zo dat al drie maanden het volk niet feitelijk wordt vertegenwoordigd althans de soevereine wil van het volk niet tot uitdrukking kan worden gebracht. De DNA kan al drie maanden niet vergaderen. Er zijn twee parlementariërs die een zogenaamde quorumsanctie toepassen. Een sanctie wordt doorgaans vertaald als een straf, nu dus een straf tegen de DNA-voorzitter die het parlement bij elkaar roept voor een agenda en een straf tegen de regering, die meestal het wetgevend proces met wetsvoorstellen aan het rollen brengt. De quorumsanctie is in de praktijk niets anders dan hetgeen de andere oppositiepartijen doen: wegblijven uit het parlement als de coalitiepartijen alleen niet ertoe in staat zijn om het vereiste quorum op te brengen. Daarbij ondersteunen alle oppositiepartijen het ‘protest’ van de PL dat ze uit de coalitie is gezet. Vergaderingen hebben in waarachtige democratieën een bepaald verloop en behoren hetzelfde verloop te hebben in ontwikkelingslanden met grote achterstanden als Suriname. De normale deelname aan de vergadering is dat iedereen die aanwezig is, zich aanmeldt en nadat het uur van oproeping is verstreken, maakt de voorzitter de balans op of het verantwoord is de vergadering/beraadslagingen aan te vangen. In Suriname blijven DNA-leden net als kleuters hangen en loeren. Het parlement is al drie maanden inactief en wat is het resultaat? Het is het volk dat men verkondigt te vertegenwoordigen dat het slachtoffer is geworden. Het lukt de coalitie niet om de DNA zelfstandig aan de praat te krijgen. Oppositieleden staan aan de kant en lachen in hun vuistje. De oppositieleden laten de zaak voor wat het is en verlaten de locatie, zonder een greintje gewetenswroeging te hebben. De kleine wrokomangs laten delen van hun al karige loon staan als ze enige dagen in actie zijn. Waarom laten de DNA-leden een deel van hun royale loon niet staan? Als het parlement drie maanden niet actief is, is het bloedgeld dat de DNA-leden in handen nemen, vooral die leden die ‘onder de amandelboom’ zitten. De DNA-leden die in een ontwikkelingsland wonen en werken waar eigenlijk op weekbasis wetten moeten worden aangenomen, leveren geen constructieve bijdrage aan de ontwikkeling van het land. Zij zijn bezig het land dat door andere partijen wordt bestuurd, af te breken, om later de vinger naar die partijen te wijzen. Het Surinaamse volk is laag geschoold en men zal gemakkelijk de vinger naar de coalitiepartijen wijzen. Gedeeltelijk zal de beschuldiging terecht zijn: er is geen discipline binnen de huidige coalitiepartijen, inclusief de grootste (NDP), om te staan achter de agendapunten die door of vanwege hun op de agenda worden geplaatst. In de sterk gepersonifieerde bestuursstijl als de huidige zagen de coalitieparlementariërs van de NDP aan de stoelpoten van hun ‘eigen’ president. De parlementariërs van de NDP-partners die structureel niet aanwezig zijn, ondermijnen de regering in deze tijd van een parlementaire crisis en geven blijk van het feit dat het regeerakkoord van 2010 hen niet veel meer waard is en zijn ook deze politici bezig de stoelpoten van de president weg te zagen. De achterstand in wetgeving in Suriname is immens groot. Suriname kan het zich niet permitteren om drie maanden lang niet te vergaderen. In Suriname is er in principe geen ruimte voor een parlementair reces. Parlementariërs moeten in Suriname in onderling overleg wel degelijk vakantie genieten, maar het hele parlement moet dan elkaar opvangen. Het DNA in Suriname moet constant aan zijn en daarin mag men dan flink van mening verschillen en wel degelijk scherp het woord voeren. Als wetsontwerpen geen zegen krijgen van het parlement, dan krijgen ze geen zegen van het hoogste college. Wanneer coalitie geen genoeg stemmen heeft, moet de regering bereid zijn om wijzigingen in de wetsontwerpen zoals de oppositie dat wil, door te voeren. Als dat niet gebeurt, dan werkt men niet mee. Aan de andere kant zou het ook kunnen dat op gegeven moment de coalitieleden worden opgetrommeld om toch ‘voor’ te stemmen. Bij zo een patroon moet de oppositie in en buiten het parlement het volk wijzen op deze afkeurenswaardige werkwijze. De coalitie noch het volk zal dan het verwijt kunnen maken dat men het hoogste college van Staat saboteert en wanprestatie pleegt. Nu plegen alle DNA-leden die de DNA verlamd houden een grove wanprestatie en in de ogen van het volk een misdaad en men laat zich ook ervoor betalen. Op het geld dat men maandelijks ontvangt voor het saboteren van de vergaderingen, kan nooit zegen rusten. De immorele quorumsanctie van de oppositie getuigt van een lage politieke moraal en dat men voor zichzelf in de politiek zit. Het verlamd zijn van DNA geeft ook aan dat er kennelijk sabotage is binnen de coalitie, gericht op de zittende president. Feit blijft dat de grote verliezer de kleine man van de straat is.
