Voor voetballiefhebbers die Suriname een warm hart toedragen kreeg de lauwe finale van de Champions League dit jaar toch een hoogtepunt. Dat hoogtepunt kwam na het tweede doelpunt, nadat de arbiter voor de laatste maal op zijn fluitje had gefloten. Het kwam als donderslag bij heldere hemel, een heel aangename verrassing. Fanatieke Surinamers gingen op de punt van hun stoel zitten, toen Georginio Wijnaldum het podium betrad. Het meedoen van Virgil van Dijk en Georginio Wijnaldum in de Champions League finale gaf vanaf het begin een warm gevoel aan de fanatieke Surinamers. Maar wat ze nu zagen sloeg alles. Want om de nek en schouders van Wijnaldum hing een vlag met groen, wit, rood en iets geligs in het midden en later werd ook blauw zichtbaar. Surinamers met gevoel voor de vlag, en dat is niet iedereen die houder is van het blauwe paspoort, ‘pierden’ hun ogen en knepen even in hun hand om de zaak goed te laten doordringen. En ja, inderdaad, Georginio Wijnaldum, een van de grote sterren van de Engels FA-club Liverpool, bleek inderdaad een levensgrote Surinaamse vlag om zijn schouders hebben hangen. Het bleek later vastgemaakt te zijn aan de Nederlandse vlag. Hij betrad ermee het erepodium en eerde Suriname op de uiterste manier zodat je dat als man kan doen. Hij hulde zich liefdevol ook in Surinaamse vlag. Dat is ervaren als een teken van liefde aan zijn roots, aan het bloed dat in zijn aderen stroomt, aan zijn genen, maar niet in de laatste plaats aan zijn Surinaamse oma die ondanks haar 80-jarige leeftijd toch op de viptribune zat. Wijnaldum is een man met karakter. Wijnaldum is geboren in Nederland, maar hij wordt steeds geassocieerd met Suriname en op een prettige manier. En al zou hij op een andere manier met Suriname in verband worden gebracht, de man die Wijnaldum is kan met zijn glimlach en zijn positieve kijk op het leven, zijn karakter en zijn talent altijd een positieve draai eraan geven. Wijnaldum is in het reine met zichzelf, hij apprecieert wat hij is, wat hij geworden is in het leven. Hij kijkt tevreden in de spiegel, hij is gezegend door God. Zijn moeder en nog meer zijn oma en de familie hebben in zijn opvoeding een grote hand gehad. Er is enkele dagen terug in de Nederlandse media aandacht besteed aan de wording van Wijnaldum. In de hoofdrol stond oma Francina Wijnaldum en moeder Maureen Wijnaldum. De vader van Wijnaldum is een Van Laparra. Zowel Wijnaldum als Van Laparra zijn bekende Surinaamse familienamen. En leden van deze families hebben alle reden om trots te zijn op hun neef, broer, zoon en oom. De ouders van Wijnaldum scheidden toen hij nog zeer jong was, zijn moeder verhuisde daarop naar Amsterdam, maar Gini bleef hangen bij zijn oma in Rotterdam. Daar was hij goed en had hij zijn school en al zijn vrienden. Zijn oma accepteerde Georginio in het gezin en pakte zijn opvoeding in Rotterdam grondig aan. School en sport en een degelijke Surinaamse opvoeding voerden de boventoon. Wijnaldum is op zijn Surinaams gevoed en opgevoed, met bruine bonen en zoutvlees. En dat maakt dat hij een uitzonderlijke voetballer is in de hoogste regionen van voetbal in de wereld. Velen zijn hem voorgegaan, de lijst van Surinaams bloed dat wereldroem heeft mogen proeven is lang, te lang om bij te houden. Maar die lijst moet eens opgemaakt worden. Dankzij deze voetballers en sporters van wereldformaat is Suriname van een wingewest en een bijeengeraapt volk, een natie en een land geworden. Want dat gaat gepaard met trots. Suriname kan deze jongemannen niet terugbetalen, hun bijdrage aan Suriname is niet te schatten in geld, zo grenzeloos is het.
Wijnaldum was als kind geïnteresseerd in acrobatiek en gymnastiek, dankzij familie kwam hij in aanraking met voetbal bij Sparta Rotterdam, en het raakte hem nooit meer los. Na Sparta verhuisde Gini naar de echte grote Rotterdamse club Feyenoord. Vandaar werd hij overgenomen door powerhouse PSV en maakte hij de overstap naar de Engelse grootmacht Liverpool. Bij Liverpool maakt Wijnaldum goede tijden mee, ook is hij een vaste waarde in Oranje onder Ronald Koeman die de beste voetballers van Nederland, ongeacht huidskleur, een eerlijke kans geeft. Het resultaat is zichtbaar, er is geen quotum van ‘zwarte spelers’.
Surinaamse vlaggen zijn wel eens te zien op internationale fora, niet zo vaak vastgemaakt aan de Nederlandse vlag. Het zijn bijna uitsluitend onze naar Nederland geëmigreerde familieleden die door uitmuntende prestaties in de sport ons steeds op de kaart zetten. Maar Surinaamse vlaggen herbergen een risico in Nederland. We brengen u terug naar het Jeugd EK in 2007, toen Oranje met prachtig voetbal kampioen werd. Royston Drenthe en Ryan Babel en nog een hele horde gekleurde jongens met Surinaams bloed waren onder de toptrainer Foppe de Haan de spil van Jong Oranje. Na hun overwinning toonden de jongens aan de wereld waar de kracht en het geheim van hun talent mede aan lag: hun Surinaamse afkomst. Ze drapeerden zich in de Surinaamse vlag. En dit werd hen niet in dank afgenomen, het Nederlandse kamp was verdeeld. Volgens velen was een doodzonde begaan, anderen apprecieerden de openheid en dat ze jongens zich zo kwetsbaar opstelden en hun harten hadden geopend. De vlaggenmakers hebben rekening gehouden met Wijnaldum zijn toekomst in Oranje. Ze kennen de gevoeligheid met Suriname. Gelukkig is hij bezig geweest bij Liverpool. Wij hopen niet dat zijn ode aan zijn oma, zijn moeder en zijn familie repercussies heeft in Oranje. In elk geval zeggen we duidelijk: Wijnaldum is groot. Hij heeft de beker met de grote oren, de meest fameuze prijs bij wereldclubvoetbal, weer in contact gebracht met de Surinaamse vlag.
