De regering blijft kleine stappen zetten in de richting van het lenigen van de woningnood in Suriname. Deze kleine stappen zijn een druppel op een gloeiende plaat. Veel burgers kunnen niet overgaan tot het bouwen van hun eigen woningen, omdat de grond waarop ze dat willen doen (van ouders of oudere familieleden) niet kan worden verdeeld. De oorzaak is dat de toestemming daartoe ontbreekt van het ministerie van RGB. Grond elders is te duur voor de burger van Suriname om te kopen. Er is geen plafond op de prijzen per vierkante meter grond welke door de verkavelaars worden aangeboden. De lonen in Suriname zijn laag en hun koopkracht is met de helft verminderd. De achterstand die voortduurt bij RGB is een blok aan het been van menig burger en gezin. Het resultaat is een uitzichtloze situatie zonder vooruitzichten voor de Surinaamse jonge mensen die een gezin willen starten. Een zaak die de mensen ook zorgen baart, zijn de hoge notariskosten. De regering kan de armoede in Suriname onmogelijk helpen bestrijden zonder het ter beschikking stellen van bouwgrond, het stellen van een plafond voor het verkopen (overdragen) van grond en een plafond voor de notaris wat betreft de overdrachtskosten. De regering dient een wet aan te nemen waarin deze zaken worden geregeld. De regering bouwt huizen voor een bepaalde klasse, waarvoor mensen in woningnood in aanmerking moeten komen. Vaak wordt door functionarissen van de regering gesteld dat wanneer het gaat om koopwoningen, iedereen deze woningen mag kopen, ook de burger die al over een of meerdere woningen beschikt. Deze beredenering is fout omdat daarmee de woningnood niet wordt opgelost. Ook de koopwoningen moeten bestemd zijn voor huishoudens die op zoek zijn naar een woning. Pas wanneer deze zich niet aandienen, kunnen de burgers die niet in woningnood zijn, deze kopen. Er zijn leegstaande woningen en daarover durft men niet openlijk iets op de regeringsradio te zeggen, men verbloemt het en bedekt het met de mantel der liefde. Het gaat immers om connecties die hun netwerken bij de regering (lees: de politiek) hebben misbruikt om in aanmerking te komen voor een vakantiehuisje. Op de radio is medegedeeld dat een woning ongeveer SRD 200.000 kost en dat kopers in staat moeten zijn een lening te nemen en het huis af te betalen. Als een huishouden SRD 2.000 per maand ter beschikking heeft en een kwart (SRD 500) daarvan besteedt om zo een woning af te lossen, dan zijn zij 400 maanden oftewel 33 jaren en 4 maanden bezig om zo een huis af te lossen. Dat is een behoorlijk lange periode. Lost men een duizend af, dan is de aflosperiode bijna 17 jaren en ook dat is geen korte periode. Gedurende deze periode moeten de leningnemers inkomen hebben. Door de lange loop van de leningen kan het zijn dat burgers in hun pensioenperiode zullen geraken, terwijl ze nog bezig zijn hun woning van 2 of 3 kamers af te lossen. De regering van Suriname onderneemt geen pogingen om degenen die willen bouwen zinvol tegemoet te komen. Ten eerste is er het probleem van de grond. Ten tweede doet de regering niks aan de ongebreidelde verhoging van de prijs van bouwmaterialen. Ook hier moet de regering een plafond zetten op de prijzen, anders zal Suriname leeglopen. Alleen oude mannetjes en vrouwtjes zullen in dit land overblijven en verpauperen. De regering heeft een programma waar men zelfbouwers met een SRD 50.000 tegemoet wil komen bij het bouwen van een woning. Met dit bedrag komt men met de huidige bouwmaterialenprijzen niet ver. De natuurlijke hulpbronnen van Suriname behoren de Surinaamse natie toe, dan is het onmogelijk dat men diezelfde bouwmaterialen neemt om het volk uit te buiten met hoge prijzen. Er is een Lisp-programma dat burgers ook bijstaat in het realiseren van een woning, maar ook hier zijn de bijdragen niet wat het wezen moet. Suriname heeft de jonge burgers nodig voor de ontwikkeling van de samenleving en om te voorkomen dat de samenleving implodeert. Er wordt van buiten getrokken aan onze jonge Surinamers die gedurende 10-12 jaren zodanig zijn verwend dat ze een bepaalde standaard gewend zijn. Onze jongeren zullen de penarie niet accepteren en kansen aangrijpen om te vertrekken naar het buitenland. De braindrain is al gaande en we merken dat de regering niets doet om de jongeren hoop te geven. Steeds is de politiek bezig met onzekerheden in de beleidsuitvoering, verschuivingen en ontslagen die de uitvoering van beleid helemaal afzwakken. De regering moet urgent bij elkaar komen om enkele programma’s uit te voeren voor de Surinaamse jongeren. Laat de Surinaamse regering grond geven aan de jonge Surinamers die geen grond ter beschikking hebben, niet om door te verkopen maar om er een woning op te zetten. Er is veel jong hoger en middenkader werkzaam bij de overheid, de regering kan beginnen om hun lage lonen te compenseren met een stuk grond. Ook moet de regering deze jongeren helpen met bouwprogramma’s. Verder is het tijd dat in Suriname de appartementen worden gebouwd en dat woningbouwcoöperaties/woningbouwcorporaties worden gestimuleerd. De jongeren zijn uitzichtloos en worden aan hun lot overgelaten en dat is een zeer kwalijke zaak.
