Op social media is over het algemeen weinig begrip voor de houding van de NDP (-leiding) en de bereidwilligheid van de VHP om steeds te verschijnen bij hearings. De NDP en de VHP waren zogenaamd de twee grootste vijanden van de afgelopen verkiezingen. De NDP-achterban die op de radio haar mening uit en enkele prominente NDP’ers hebben zich heel uitdrukkelijk uitgesproken tegen de VHP en haar voorzitter. Waarom moet de NDP-leider dan 4 keren met de VHP om de tafel gaan? Iets is niet pluis met de verwachtingen die men koestert als aanstaande bestuurder van het land. De gesprekken zijn niet voor niets. Wie heeft er het meest profijt van deze gesprekken. Naar het schijnt is het de NDP. De VHP heeft al besloten om als een aparte fractie (de VHP-fractie) in de oppositiebanken plaats te nemen. Uit de verschillende gesprekken is als resultaat voortgekomen dat de VHP wat haar betreft geen kandidaten voor het presidentschap en het vp-schap zal presenteren. Officieel is de V7 uit elkaar gegaan, waardoor ervan mag worden uitgegaan dat de VHP ook in collectief verband niet zal meewerken om een president en een vp als tegenhanger van de NDP-kandidaten voor te dragen in DNA. De NDP en de VHP waren de enige partijen die in staat zijn om zelfstandig deze kandidaten voor te dragen. De PL en de Abop hebben nog wel de nodige zetels om – al was het voor het principe – samen kandidaten voor de verkiezingen voor te dragen. Samen bezitten ze nu 8 effectieve zetels, waarvan enkele op de wipplank zijn. Wat voor soort oppositie we zullen krijgen in de komende periode is niet bekend. Er is geen garantie dat de oppositiepartijen elkaar niet zullen aanvallen, die kans is zelfs groot. Met name is er een ruzie tussen de Abop en de VHP. Er wordt veel opgestookt vanuit de Abop, althans enkele Abop’ers. Deze partij gaat er kennelijk van uit dat het geen zin heeft om een gezamenlijke oppositiestrategie te hebben. Wat verdoe je immers aan het oppositie-zijn is kennelijk de beredenering. Los van DNA-salarissen is er niet veel te halen. Een verdeelde oppositie zal een vreemd fenomeen zijn als we zeker de afgelopen 15 jaar in ogenschouw nemen. Een zwakke oppositie zal schade berokkenen aan de individuele partijen die niet bereid zijn een gezamenlijke strategie te formuleren, met als drijfveer het dienen van het algemeen belang. Het minst last van een verdeelde oppositie zal de VHP hebben, omdat die maar liefst over 9 zetels beschikt en op één lijn is met een strakke discipline. Niemand loopt bij de VHP uit de maat. Er zijn intern geen zware wanklanken vanwege het feit dat de VHP in de oppositiebanken zal zitten. Dat is niet het geval bij de overige partijen als de Abop en de PL. Intern zijn deze partijen zeer fragiel, er zijn overlopers en de bewegingen zijn niet helemaal voorbij. Bij de NPS is er wel een consistente lijn wat betreft de twee gekozen DNA-leden, maar in de partij zelf zijn er hervormingsbewegingen die de partijleiding willen vervangen. De meest stabiele partijen nu zijn ongetwijfeld de NDP, maar vooral de VHP. Bij deze partij is men ondanks een omvangrijk electoraat over een brede linie comfortabel met het oppositiestartpunt. Het heeft er veel weg van dat de VHP een strategische keus gemaakt heeft door onder de gegeven omstandigheden anno 2015 in de oppositie te gaan. Het comfort waarmee de tweede grootste partij in de oppositie gaat, maakt de winnaar van de verkiezingen ongerust. Er zijn maatregelen genomen de afgelopen twee weken om het opstandige deel van de achterban, die blindelings anti-VHP is (vergelijkbaar met de stemming die er heerste in de eerste helft van de jaren ’70), ‘silent’ te maken. Het doel dat men kan bereiken met de VHP is min of meer bereikt, namelijk dat de VHP zich rustig zal houden bij de komende verkiezing van de president en de vp. De VHP heeft als grootste partij nagelaten om de oppositie te bundelen, kennelijk is de houding van de Abop daarvoor niet gunstig. De NDP is nu afhankelijk van de VHP alleen wat de verkiezing van de president en de vp betreft. Het argument dat men bij het samenstellen van een regeerprogramma rekening zal houden met de VHP-standpunten is pure voor-de-gek-houderij vanuit de NDP. De VHP zal voor de goede rust nu geen djoegoedjoegoe maken. Het opnemen van VHP-punten in het regeerprogramma heeft namelijk totaal geen consequenties voor de houding die de VHP straks in DNA zal nemen wanneer het echte parlementaire werk begint. Dan is de VHP ‘formeel’ ondanks alles toch een oppositiepartij. De VHP heeft zich niet gecommitteerd tot gedoogsteun. De VHP heeft met haar houding duidelijk getoond dat ze niet gediend is van een vijandige houding en haat vanuit de NDP-achterban. De VHP heeft zich strategisch geschikt naar de situatie om rust te brengen in de Surinaamse samenleving en de haat af te koelen. Dat is na een verkiezing het beste en de VHP heeft dat van alle partij het best begrepen, gevolgd door de NPS. Dit alles betekent echter niet dat men ‘ja en amen’ zal knikken tot 2015. Voor nu is de strategie van de VHP het beste. De VHP wil snel overgaan tot de orde van de dag, de NDP niet. De VHP wil zien hoe de NDP zal acteren, de NDP is terughoudend. De druk is zwaar op de NDP om te regeren. Het één en ander heeft ze zelf veroorzaakt.
