In de afgelopen twee jaren zijn er meermalen berichten in de pers verschenen over het in de haven van Paramaribo op zijn zij liggende Duitse schip de Goslar. Het schip werd in de vroegste fasen van de Tweede Wereldoorlog opzettelijk door de Duitse bemanning tot zinken gebracht, zodat het niet in handen zou vallen van vijanden van Duitsland, in deze Nederlanders. In de berichten werden in het kort de volgende meningen geuit. Een groep vond dat het nu toch tijd werd om die oude verroeste Duitse rommel op te ruimen, of door Surinamers, of door Nederlanders of door de Duitsers zelf. Een tweede groep vond dat men geen tijd hoefde te verliezen, en de zaak zelf met explosieven moest opblazen. Een derde mening was dat wij het schip gepland moesten opruimen, terwijl een vierde groep vond dat wij het schip maar met beton moesten vastleggen op zijn huidige plaats en in zijn huidige conditie, zodat er geen veranderingen ten goede of ten kwade meer zouden kunnen gebeuren. In de politiek zijn er vaak personen met een beperkt technisch inzicht, die snel resultaten willen zien. Opblazen kost, na een korte periode van voorbereiding slechts een honderdste seconde om alles in de lucht te laten vliegen. Waar de stukken terechtkomen en hoe de rivier zich daarna zal gedragen, waren dan problemen voor ‘anderen’, n.l. voor degenen die de pech hadden om wel een volledige technische opleiding af te ronden, en wel over verantwoordelijkheidsbesef beschikten. Het probleem van de Goslar vereist een gedegen multidisciplinaire aanpak, met inschakeling van o.a. hydrologen, civiel technici, fysisch geografen, geotechnici, historici, nautische deskundigen, en natuurlijk primair de Surinaamse MAS, die reeds delen van deze disciplines in huis heeft.
Vanuit geotechnisch oogpunt kan in dit verband het volgende van belang zijn. Een rivier doet er tientallen en vaker honderden jaren over om tot een stabiel rivierstroombed met een stabiele stroomgeul te geraken. De stroomgeul bestaat uit de lijn in lengterichting van de diepste punten op de rivierbodem. De rivier slingert zich in het landschap, harde objecten en harde gronden ontwijkend. De oevers passen zich aan bij deze zoektocht van de rivier. Als er een grote kankantrie vanaf de rechteroever in de rivier valt, wijkt het water uit naar de linkeroever, en zorgt voor een nieuw stroombed ter plaatse. In het binnenland kan de gevallen en waterstagnerende kankantrie na enige tijd zorgen voor het blokkeren en vasthouden van rivierzand, waardoor basja Marijke van het nabijgelegen dorp een vakantieoord met zandstrand kan aanleggen naast haar kostgrond aan de rivier. De hoeveelheid water wordt na het vallen van de boom niet minder, maar heeft wel minder breedte om te stromen, en gaat daarom maar de diepte in om de bodem en de oever uit te schuren. De kapitein Agwentie van het dorp, precies aan de overkant ziet daarbij zijn aan de rivier gelegen kostgrond in de rivier verdwijnen, en is eerst razend. Hij ontdekt echter snel dat de rivier bij zijn ex-kostgrond nu extra diep wordt, waardoor hij de reeds lang naar een landingsplaats voor zijn grote rivierzandboten zoekende NV Bigisantie een zandinlaadlocatie kan aanbieden, natuurlijk tegen de nodige betalingen. Weghalen van de boom zal de oude situatie herstellen, waardoor zandstrand en laadlocatie weer verdwijnen. Het is dus in het belang van Marijke, Agwentie en de NV Bigisantie om de huidige status te handhaven, al is die vrij recent ontstaan, en ook niet door hen opgezet. Opruimen van de Goslar zal daarom slechts moeten gebeuren na een diepgaand onderzoek van de gevolgen voor de stroomgeul van de Surinamerivier en vooral de Nieuwe Haven. Onvoorbereid en onbegeleid loslaten van contractors van zwaar materieel op dit project zal leiden tot een vergelijkbaar resultaat als wat de Staat overkwam bij het snoeien van de amandelbomen aan de Waterkant in Paramaribo bij Kerst 2012 en mij bij het snoeien van een grote boom op mijn erf voor mijn huis in 1984. De kappers beloofden een in hun milieu en leefomgeving geaccepteerde oplossing. In het geval van de Waterkant kapten ze alle takken die bladeren hadden, zodat er geen bladeren meer konden vallen op de grond en de omgeving ontsieren. De toen ontstane onbeperkte zonbeschijning van de terrassen was een probleem voor anderen ! In het geval van mijn huis werd er optimaal gebruikgemaakt van mijn gedwongen tijdelijke afwezigheid van een uur om de betreffende boom, zonder mijn detail aan instructies, te snoeien. Het snoeiwerk werd grondig aangepakt en de hele boom werd met de grond gelijk gemaakt. Mijn uitzicht op de straat, dat voor het snoeien door de boomgroei van 70% naar 20% was verkleind, werd in een keer tot 100% uitzicht ‘vergroot’. De prachtige boom was wel totaal platgekapt. Laat dus geen snelle aannemers los op de Goslar voor snel resultaat, maar ga in een optimaal tempo eerst de gevolgen na. Als er geen tijd is, laat de Goslar dan voorlopig maar daar, want als het fout gaat, zullen de snelle aannemers zich zeer waarschijnlijk in hun beste Duits slechts verontschuldigen met: ‘Wir haben er nie gewuszt’
Drs.Eddy Monsels
