De maand Ramadaan een maand in het Islamitisch jaar die in acht worden genomen door miljoenen moslims wereldwijd, gaat haar laatste fase in. In deze maand brengen moslims grote persoonlijke offers om de zinnen in bedwang te houden. Ook wordt er veel gebeden in collectief verband en wordt er veel liefdadigheid verricht. In het heilige boek van de moslims zijn die twee verplichtingen van moslims als een koppel vermeld, dus altijd tegelijk: bidden (salaat) en aalmoezen aan armen en behoeftigen (zakaat). In het heilige boek van de moslims wordt ten aanzien van de liefdadigheid gezegd, dat die verplicht is tegen de wezen in het land en ook buiten de landsgrenzen. De heilige profeet was zelf al vroeg, op 6-jarige leeftijd een volledige wees. Ook in zijn overleveringen (de Hadith) heeft hij ettelijke uitspraken gedaan over de verplichting van de molsims om te zorgen voor de wezen. Het is in deze religie onmogelijk om het behagen van de Almachtige te winnen, terwijl men de wezen niet geeft waarop ze recht hebben. Als we kijken in de wereld in 2018 dan zien we dat in de moslimlanden en honderdduizenden wezen voorkomen. Het gaat om kinderen die onderdeel waren van volwaardige gezinnen, met liefhebbende vaders en moeders. De kinderen brachten in mooie buurten hun tijd door met het gaan naar school, het spelen met vrienden en vriendinnen, het ontvangen van liefde en het verwend worden door de ouderen en het cultiveren van mooie dromen over een vrije toekomst. Opeens werden hun mooie huizen, buurten en scholen gebombardeerd en met de grond gelijk gemaakt. Hun liefhebbende vaders en moeders en broertjes en zusjes kwamen om het leven. De met liefde verwende kinderen die eens zo gelukkig en vrolijk waren, kwamen alleen in het leven te staan. Van sommigen is iedereen die ze kende en van wie ze liefde en genegenheid ontvingen, overleden. Er zijn kinderen die geen eten en drinken hebben. Ze praten over hun ouders in de verleden tijd. In de moslimwereld is er enorm veel geld aanwezig. Er zijn enkele personen die in hun eentje al deze kinderen kunnen opvangen en ervoor kunnen zorgen dat deze toch wel een veilige toekomst hebben. We zien echter dat, ondanks de moslims in deze landen de hele tijd bidden, men geen aandacht besteed aan de kinderen die opeens net als de profeet van de moslims, wees zijn geworden. Deze moslims wrijven hard met hun hoofden op de harde vloer om een teken te krijgen op het voorhoofd, het bewijs dat ze gelovig zijn. Maar het echte bewijs wordt niet geleverd, dat is de andere helft van het koppel namelijk de liefdadigheid. Er zijn kinderen die vuil en hongerig door de straten in deze landen lopen. In Syrie alleen zijn 1 miljoen kinderen wees vanwege de oorlog in het land. Er zitten heel veel kinderen in kindertehuizen in Turkije. Turkije is het land dat het grootste aantal wezen uit Syrie heeft opgevangen. Het leiderschap van dit land verdient alle eer en kwijt zich wel van zijn taak dat op hem rust als moslims. Dat kan niet gezegd worden van de veel rijkere landen uit de Golf regio. Deze leiders zijn alleen bezig met elkaar de loef afsteken, elkaar boycotten en vernietigen en vechten om de politieke macht in de regio. De Syrische kinderen hebben veel te verduren, ze hebben veel onverwerkte trauma’s en sommigen hebben hun hele leven alleen geweld en doden gezien. De kinderen vertellen in detail hoe hun ouders zijn gestorven en welke laatste gesprekken ze hebben gevoerd en hoe pijnlijk dat is geweest. Ze vertellen hoe hun ouders in de vuurlinie hebben gestaan om zelf getroffen te worden door kogels en hoe ze zich hebben opgeofferd voor hun kinderen. Er zijn kinderen die vertellen hoe ze met hun familie vluchtten en steeds op elke plek familieleden inclusief broertjes en zusjes verloren. Er zijn zelfs bommen geworpen op bunkers bedoeld voor burgers om zich schuil te houden. Kinderen vertellen ook hoe ze hun ouders niet konden begraven en moesten laten om te verrotten in tot puin geschoten gebouwen. De vraag rijst wat voor zin het heeft voor de moslims om zo braaf en zichtbaar te vasten en te doen alsof men gelovig en religieus is, terwijl men niet opkomt voor de vele wezen van bijvoorbeeld Syrie die lijden onder het geweld. Heeft allemaal wel zin of gaat het alleen voor de show? Als we kijken naar de situatie van de kinderen, waartegen de moslims heel weinig doen, dan gaat het in principe om een show en is men bezig voor de mode. Het lijkt op een grote voor-de-gek-houderij. De kinderen van Myanmar en de kinderen in Palestina hebben ook flink te lijden. De westerse wereld kiest steeds partij voor de aanvallers van de moslimkinderen. Critici beweren dat het kapotmaken van de moslimkinderen een poging is om de toekomst van de religie aan te tasten. De moslims die urenlang zichzelf zichtbaar pijnigen door te vasten, moeten 1 ding goed onthouden: er valt niet veel heil te halen uit deze offers als de wezen in hel leven. De vraag rijst wat de moslimorganisaties in Suriname doen om de kinderen in de wereld te helpen die een heel moeilijke tijd doormaken. De boodschap van de profeet die meer dan 1400 jaar terug zijn leven op het spel zette om barmhartigheid in te planten in de harten van de mens, is niet voldoende diep doorgedrongen in de harten van de gelovigen.
