De interne democratie binnen de grote partijen in Suriname is niet altijd wat het wezen moet. Er is nu een nieuwe politieke partij die de burgerij oproept om zelf naar haar oordeel beste vertegenwoordigers voor te dragen als DNA-kandidaat. Kan het nog democratischer dan dat? Er zijn bij deze verkiezingen twee partijen met visies en benaderingen die baanbrekend kunnen zijn. Die partijen worden niet al te serieus genomen door de kiezers. Maar het zijn nog kleine partijen die vooralsnog niet veel betekenen. De focus ligt meer op de grote partijen en daar zien we dat kandidaten niet altijd op de correcte democratische wijze worden voorgedragen, waardoor de achterban ontevreden achterblijft. Een zo een voorbeeld is Saramacca. Er is ontevredenheid over een voordracht en wel die van de lijsttrekker. Structuren (ressortvoorzitters en jongerenvoorzitters) van de ressorten Groningen, Jarikaba, Tijgerkreek, Calcutta en Wayamboweg vonden het nodig om omtrent de voordracht van deze politicus, die nu een comeback maakt, hun gevoelens kenbaar te maken aan de burgerij middels een persbericht. Het district heeft 6 ressorten: Kampong Baroe hoort er ook bij. Uit het persbericht blijkt niet dat deze structuren gebruikt hebben gemaakt van de interne infrastructuur van de partij om hun gevoelens van onbehagen kenbaar te maken aan de partijleiding. Er schijnt wel diep ontzag te zijn voor een stedeling (en voormalig president), die als coördinator in het district is aangesteld en heel dicht staat bij de partijvoorzitter. De vraag rijst waarom niet iemand van het district zelf in staat is om de zaak van dichterbij te monitoren en in rustig vaarwater te leiden. In alle grote partijen zijn er thans spanningen tussen nieuwkomers, die soms direct geaccommodeerd worden om voortrekkersrollen te vervullen en de jarenlange loyalisten die in politiek opzicht op dezelfde plek blijven. Soms zijn er politici die geen plaats maken voor jongeren. Op zich moet gesteld worden dat verjonging in de politiek niet automatisch zal optreden, daarvoor moeten waardige jongeren zich aandienen. In het persbericht wordt gesproken van een ‘zelfbenoemde lijsttrekker’. Dat is moeilijk te vatten, omdat personen zichzelf niet kunnen bombarderen tot lijsttrekker. Als het waar is dat een vijfvoudig DNA-lid weer voor een zesde termijn gaat en als lijsttrekker, dan zijn dat besluiten die in de partijtop worden genomen eventueel na afstemming of inspraak van partijstructuren. De ontevreden structuren zijn pertinent tegen het aanstellen van de betreffende lijsttrekker; men laat geen ruimte open voor dialoog. Voor deze ferme houding worden 5 redenen gegeven. Ten eerste zou de betreffende politicus in 5 regeertermijnen nooit een wezenlijke bijdrage hebben geleverd aan de ontwikkeling van Saramacca. De vraag komt hier op hoe het komt dat deze politicus wel 5 keren achter elkaar als DNA-lid kon worden gekozen. Heeft hij het stemmingsproces naar zijn hand gezet of is het politieke besef in het district laag? Als tweede geldt dat er geen structuren (partijkernen?) door de politicus zijn aangesteld en dat hij niet heeft gewerkt aan de politieke vorming van jongeren in het district. Er is geen respect voor de bestaande structuren en de politicus zou jongeren intimideren. Alhoewel verder uitleg wordt vermeden, kan dit in het meest gunstige geval betekenen dat de politicus de jongeren die zijn gezag ter discussie stellen, grof aanpakt. Maar het kan ook betekenen dat hij concurrentie van toevallige jongeren niet duldt. In het bericht wordt wel erbuiten gelaten hoe de politicus zich gedraagt tegenover de ouderen. Ten derde laat men blijken dat de politicus alleen bezig is geweest met vergaren van grond voor zichzelf. Daaruit moet blijken dat de politicus niet heeft gewerkt aan het vraagstuk van huisvesting in zijn district en mogelijk ook alleen zichzelf heeft laten zegenen. Het een en ander is wel voor te stellen. Vanuit de partijleiding is duidelijk gemaakt bij bezoeken aan het district waar haar voorkeuren ligt. De politicus zou geen politiek werk in het district hebben gedaan recentelijk. Dat zou kennelijk door anderen zijn gedaan die nu niet worden gewaardeerd. Uit het vijfde argument moeten wij begrijpen dat de politicus projecten die het belang van de districtsbewoners zouden dienen, heeft tegengewerkt, omdat die geïnitieerd zouden zijn door concurrenten/tegenstanders, zodat zij de credits daarvoor niet konden krijgen. De structuren hemelen de coördinator uit de stad op en onder zijn leiding zouden zij veel hebben gewerkt. Nu moeten de hard werkende mensen beloond worden o.a. met DNA-posten en dat blijft uit. Wat ook hoogst opmerkelijk is in het persbericht, is dat de politicus sympathisanten van zijn eigen partij zou intimideren, zodat deze niet tonen dat ze tot de partij behoren. Tot zover blijkt dus dat er ruzie is in het district en men geen forum kan vinden om eerst regionaal en dan hogerop de zaak te entameren. Dat is een gele kaart aan de partij of aan deze structuren als ze niet weten wat de procedures zijn. Uiterst opmerkelijk is de laatste alinea van het persbericht. Men stelt daarin dat de kandidaat vertegenwoordigers van het district bepaald moeten worden door de partijstructuren in het district, de coördinator en de partijvoorzitter. De vraag rijst of dan in het geval van de politicus de coördinator en de voorzitter niets te zeggen hebben gehad. De vraag is ook of statutair de zaken niet anders liggen. En als het wel het geval is, welke consequenties zal men eraan verbinden? Vanuit de partijtop is verklaard dat de betreffende politicus nog geen lijsttrekker is. De partijtop zou de zaak middels dialoog willen oplossen. De zaak in Saramacca blijft echter ingewikkeld, omdat de coördinator die de zaak moet monitoren, zijn werk volgens partijleden in het district niet goed zou doen, met name wat betreft de vuile corruptie. We kijken uit hoe de balans in het district gevonden wordt.
