Er wordt in de loop van de komende week door de NPS en de Abop een soort van een politiek eenheidsfront gemaakt. Het wordt een politiek blok voor mensen met Afrikaanse roots en niet voor mensen met andere roots. Zoveel jaren na afschaffing van de slavernij en na de onafhankelijkheid van Suriname is dit weer een politieke move om de samenleving van Suriname langs etnische lijnen politiek op te delen. Dit blok, dat door Rusland en Brunswijk zal worden geproclameerd, zal zich richten voor de belangen van niet alle Surinamers, alleen voor de belangen van de Surinamers die in de census aangeduid worden als Creolen en Marrons. Op de publieke omroep is kritiek geuit op deze etnische politiekvoering en dat is terecht. Eerder zijn er pogingen ondernemen om het Jawa-blok te vormen, een blok bestaande uit en voor Javanen. Daarop is er niet veel kritiek geweest. Suriname wordt aangeduid als een multi-etnische samenleving die in balans is. Er zijn geen grote bevolkingsgroepen, die dominant zijn of andere groepen onderdrukken. Er zijn in Suriname geen etnische minderheidsgroepen. Er zijn wel districten die uitsluiten bewoond worden door een bepaalde bevolkingsgroep, zoals Brokopondo en Sipaliwini, waar overwegend marrons en inheemsen wonen. Politieke partijen die op het binnenland zijn gericht, zijn daarom per definitie marronpartijen. Daarbovenop komt bij kijken dat door hun afstand met de hoofdstad en door het feit dat Suriname gecentraliseerd is in Paramaribo, deze gebieden tot achterstandsgebieden kunnen worden gerekend. Internationaal is er bijna overal een ontwikkelingsachterstand bij de inheemse en de tribale volken. Dit alles rechtvaardigt wel het bestaan van partijen, die gericht zijn op de problematiek van het binnenland, maar partijen die alleen gericht zijn op marrons zijn etnische partijen die in strijd zijn met de grondwet. Er dient in Suriname kritiek te zijn op partijen die er zijn alleen voor een bepaalde bevolkingsgroep. Er behoort ook kritiek te zijn op een Jawa-blok. Javanen zijn geen minderheidsgroep, het is geen groep die door andere groepen worden gedomineerd, het is geen groep met een ontwikkelingsachterstand. Bovendien zijn er geen uitgestrekte gebieden die van nature Javaans zijn en ver zijn van het centrum, waardoor overheidsdiensten niet tot deze gebieden kunnen komen. De groep van de Surinamers met Afrikaanse roots zijn geen minderheid in de Surinaamse samenleving, de bewoners van Brokopondo en Sipaliwini wel, omdat overheidsdiensten als onderwijs en gezondheidszorg nog schaars zijn. Van de Hindoestanen in Suriname kan ook niet gezegd worden dat het een minderheidsgroep is. Door de Hindoestanen is in de afgelopen decennia geen poging ondernomen om een openlijk of verkapt Hindoestaans blok te vormen. Men heeft rekening gehouden met de grondwet en dat we verplicht zijn nationale partijen te vormen, waardoor er niet gediscrimineerd wordt bij de werving van kader en partijvertegenwoordigers. Door de koloniale geschiedenis en door het feit dat Creolen, Hindoestanen, Javanen en marrons apart gingen wonen in volksbuurten, polders, dessa’s en dorpen, hebben de oude politieke partijen die in de eerste helft en vroeg tweede helft van de vorige eeuw werden opgericht een focus gericht op bepaalde regio’s en bepaalde bevolkingsgroepen. De Hindoestaanse bevolkingsgroep is verdeeld onder enkele partijen, waarvan de voornaamste zijn historisch de VHP en thans ook de NDP. De VHP heeft de laatste 20 jaar zich niet geprofileerd als een Hindoestaanse partij en heeft ook niet op basis van etniciteit met gelijksoortige politieke partijen een blok gevormd, integendeel gingen ze in gevarieerde combinaties als het NF. Deze partij heeft in de afgelopen 20 jaar nooit, niet eens 1 keer bij monde van de voorzitters de wens kenbaar gemaakt dat er een Hindoestaans blok moet worden gevormd. De VHP is passief open geweest voor alle etnische groepen, maar de toestroom werd niet actief bevorderd, waardoor het gezicht van de partij niet drastisch veranderde. Sinds enkele jaren zijn de deuren niet alleen open gezet, maar wordt actief een aantrekkingsbeleid gevoerd. De spanning tussen Creolen en Hindoestanen is in de Surinaamse politiek altijd aanwezig geweest, het was op zijn hoogste punt rond de onafhankelijkheid. Deze spanning is behoorlijk gedaald, maar latent nog aanwezig in de generaties die nog afkomstig zijn van de vorige eeuw. Er is in Suriname een ongeschreven conventie geweest dat de president uit een bepaalde bevolkingsgroep moet komen. Dat is een afspraak afkomstig uit het NF en het zijn de overblijfselen van het Creools nationalisme uit de jaren ’60. Er zijn nog burgers in Suriname die kijken naar welke groepen als eerste naar Suriname zijn gebracht en welke groepen minder lang in het land aanwezig zijn. De partij die zich het meest nationaal noemt, de NDP, die bewerkt deze sentimenten om kiezers die op het NF of op de VHP zouden stemmen, naar zich toe te lokken. Er is nu kritiek op het etnische blok dat een dezer dagen wordt geproclameerd, maar er moet ook kritiek zijn op het aanwakkeren van haat en afkeer vanuit de publieke omroep richting bepaalde bevolkingsgroepen die niet graag op straat komen en tegen bepaalde politieke partijen. Zo is er soms onterecht kritiek om de versnelde en intensieve pogingen van de VHP om nationaal te rekruteren. Men wil wat 15 jaar zal duren in 5 jaren doen, omdat men laat wakker is geworden. Maar dat betekent niet dat de pogingen altijd onoprecht en gemaakt zijn. De grondwet van Suriname verplicht politieke partijen om het ‘algemeen belang’ te dienen. Het tegenovergestelde van het ‘algemeen belang’ is het groepsbelang. Daarom is deze bundeling in strijd met de grondwet. Er zijn groepen als Feydrasi fu Afrikan Sranansma, die goed bezig zijn om cultuur en de groepsbewustwording te bevorderen omdat bevolkingsgroepen soms karakteristieke problemen hebben. Zij moeten aangemoedigd worden. Maar de problemen van armoede, eenoudergezinnen, werkloosheid, jeugdwerkloosheid, drugs- en alcoholmisbruik, uitval van jongeren uit het onderwijs slechte huisvesting en chronische ziekten zijn grensoverschrijdend en komen in alle groepen voor. De etnische politieke blokvorming is daarom nergens voor nodig.
