Geen tijd verdoen bij uitbanning kwik

In DNA is door de regering voorgelegd het Minamata Verdrag om te worden geratificeerd. De meeste landen in de wereld hebben dit verdrag reeds geratificeerd en hun bevolkingen beschermd tegen kwik. Suriname loopt achter en heeft een significant probleem met kwik. Een deel van de Surinaamse bevolking in het noorden van Suriname is vergiftigd en wel zodanig dat is gerapporteerd dat vrouwen bang zijn om kinderen ter wereld te brengen. Volwassenen en kinderen hebben nu al een hoeveelheid kwik in hun lichaam dat ver boven de toelaatbare grens is. Op het internet doen buitenlanders, die zich inspannen voor de overleving van de Inheemse volken, verslag van hun verrichtingen, waar ze geen hulp ondervinden van de Surinaamse regering. Door tenminste 1 internationale ambtenaar zou eens gewag zijn gemaakt van het mogelijk uitsterven van de Inheemse bevolking door de kwikvergiftiging. Het water en de vissen van Suriname zijn voor een deel vergiftigd. Er zijn zelfs artsen die om politieke redenen en om de regering te beschermen, de kwikvergiftiging bagatelliseren. De Inheemsen en de Marrons zelf ontberen de scholing en de kennis om voor zichzelf op te komen. Men zit verwikkeld in groepsdenken en eigenlijk gevangen in het net van de etnische politieke partijen en andere partijen die hun zetels halen in het binnenland. Men heeft de ontwikkeling en de scholing niet om zich los te maken van de politieke elite uit de eigen gelederen, die in staat zijn om hele gemeenschappen te verraden en te verkopen voor hun eigen gewin. De partij die de afgelopen verkiezingen het meest nadrukkelijk een programma heeft gepresenteerd om op te komen voor de Inheemse belangen en tegen de kwikvergiftiging is de Amazone Partij. Deze partij was niet in staat om niet eens 1 zetel te verwerven. Dat komt omdat de binnenlandbewoners blind zijn gaan staren op de blinkende gouden tanden in de monden van hun familieleden en niet op de mensen die echt aandacht hebben voor de problemen, waarmee ze te kampen hebben. Het kwikprobleem van Suriname heeft te maken met de goudwinning en dus veel geld. Dit geld wordt verdiend door vele politici en mensen die vrienden hebben in hoge politieke kringen. Vandaar dat het noch het NF noch de NDP is gelukt om het kwikprobleem daadwerkelijk aan te pakken. Er is geen politieke wil om het kwikprobleem aan te pakken. Was de wil er wel, dan was het probleem al lang opgepakt. Door duidelijke strafwetgeving te maken, deze te plaatsen onder de Wet Economische Delicten, grote boetes op te leggen en bezittingen te confisqueren van overtreders had men snel de gewenste resultaten bereikt, uiteraard gepaard gaande met de berichtgeving dat geen enkele overtreder moet komen bedelen voor genade. Het Minamata-verdrag vereist een aantal maatregelen en de vraag rijst of wij na ratificatie de maatregelen zullen kunnen uitvoeren. Is het politiek haalbaar voor deze regering? We hebben met verdragen gezien dat het ratificeren niet altijd klopt met de daadwerkelijke wil van de regering. Een duidelijk voorbeeld is het Inter-Amerikaans Anti-Corruptieverdrag. Na ratificatie had Suriname in een aantal wetten wetswijzigingen moeten doorvoeren. Deze wijzigingen zijn uitgebleven. De nadruk ligt teveel op de Anti-Corruptiewet, terwijl de aandacht moet gaan naar anti-corruptiewetgeving. De kans is klein dat de Surinaamse regering, gezien de belangen en de houding van de coalitieparlementariërs, na goedkeuring van de ratificatie van het Minamata-Verdrag binnen korte tijd en tijdens deze regeerperiode al over zal gaan tot de uitvoering van het verdrag. Dit laatste komt eenvoudig gezegd neer op het uitbannen van het gebruik van kwik en dus op een omgooien van de lokale economieën, waar men afhankelijk is van de goudwinning met kwik. De regering heeft door zwak opererende productieministeries geen alternatief voor deze burgers, alhoewel de economie alle ruimte biedt en zelfs noodzakelijk maakt dat er alternatieven komen. De productieministers en hun ambtenaren zitten te wachten op buitenlandse consultants, die opdrachten accepteren maar wijselijk ons de les niet komen voorlezen. De goedkeuring van de ratificatie van het Minamata-Verdrag wordt derhalve aangemerkt als een puur symbolische daad van de regering. Bijbedoelingen zijn daarbij niet uitgesloten, zoals het gaan jagen op donorgelden of zachte leningen om zogenaamde implementatieprojecten te gaan uitvoeren. Het Minamataverdrag of het ‘Verdrag van Minamata inzake kwik’, is een mondiaal bindend verdrag dat 40 artikelen bevat. Deze artikelen hebben betrekking op de risico’s van kwik voor de menselijke gezondheid en het milieu. De naam van het verdrag verwijst naar de Japanse stad Minamata, waar de bevolking in de jaren 1950-1960 het slachtoffer werd van een kwikvergiftiging, meer bekend als de Minamataziekte. Het doel van het verdrag is het beschermen van de menselijke gezondheid en het milieu tegen uitstoot van kwik en kwikverbindingen door menselijk handelen.

error: Kopiëren mag niet!