Gisteren is ook in Suriname Vaderdag gevierd. Op Vaderdag heerst er een feestelijke stemming in bepaalde gezinnen, maar lang niet alle. Er zijn heel veel kinderen in Suriname die hun vader niet kennen. Er zijn gezinnen waar de kinderen van verschillende vaders komen, geen van de vaders is echter aanwezig. Deze vaders komen hooguit een enkele keer met een cadeautje en voor de rest loeren ze wanneer de kinderen het toevallig maken in de samenleving. Dan komen ze spijt betuigen als biologische vader en komen ze een cheque verzilveren. Deze gezinnen komen veel voor in de traditionele volksbuurten. Er is in de samenleving geen kritiek en geen veroordeling naar deze wanpresterende en verraad plegende vaders, er is juist sympathie en een verklaring: de slavernij heeft de gezinsvorming kapot gemaakt. Er is in de samenleving wel kritiek voor de gezinnen die volledig zijn en volgens een bepaalde strakke culturele stramien worden opgebracht. Dat zijn de gezinnen in de voormalige agrarische gebieden van de groepen immigranten die naar Suriname kwamen. Over de strakke en knellende normen, die behoorlijk zijn veranderd, kan inderdaad het een en ander worden gezegd, gelet op de moderne normen over kinderrechten en kinderinspraak, maar in elk geval kan van deze gezinnen niet worden gezegd dat ze onvolledig zijn, dat de vaders afwezig zijn. Een compliment moet wel worden gemaakt aan het adres van deze vaders. De aanwezigheid van elk persoon in het gezin is met lasten en lusten van die persoon. En die lasten zijn er ook, maar in elk geval lopen ze hun gezinnen niet uit de weg. Er zijn in de samenleving ook mannen die vader zijn van meer dan 20 en 30 kinderen. Een deel van de kinderen blijft achter in het binnenland, een deel verhuist naar Paramaribo, Wanica en Commewijne. Deze gezinnen wonen doorgaans in gekraakte of gehuurde woningen, de zorg komt voor rekening van vrouwen. De mannen zijn in deze gebieden onzichtbaar, alleen ’s avonds komen ze op bezoek met cadeautjes om brandjes te blussen. In deze samenlevingen spelen de moeders de rol van de vader. Voor die inzet moeten wij ook aan deze moeders de complimenten, maar zij verdienen geen schoonheidsprijs voor de grote gezinnen die ze stichten en die ze niet naar behoren kunnen verzorgen en voor de keuze om onvolledige gezinnen zonder vader te stichten. In deze samenlevingen worden er wel liedjes gemaakt over ‘Zundap en 10 koeien’, maar men houdt de kaken stijf op elkaar op het onverantwoordelijk ter wereld brengen van een hele ‘trap’ kinderen waarvoor uiteindelijk anderen moeten zorgen. Deze vaders die weglopen van hun kinderen, ontnemen die kinderen een succesvolle toekomst. De moeders zijn debet eraan. Uiteindelijk zien we in de samenleving dus veel armoede bij deze kinderen, de regering voelde zich op gegeven moment genoodzaakt om eten te verstrekken via de scholen via de Naschoolse Opvang. Een deel van deze kinderen uit de grote eenoudergezinnen moet op straat en op de informele bouwplaatsen hosselen om aan een stukje broodwinning te komen. Ook in de landbouw zoeken deze kinderen hun brood. Soms combineren deze kinderen school met werk, maar soms gaan de kinderen ’s morgens alleen in groepjes op straat om ergens op een landbouwgrond mee te helpen. De wanpresterende vaders worden met rust gelaten door de main stream entertainment in Suriname, maar zij zijn debet aan de armoede, kindermisbruik en kinderarbeid die in Suriname voorkomen. Rond deze Vaderdag moeten wij onze afkeuring en veroordeling uitspreken aan het adres van deze mannen. Er is in Suriname een beweging die zich afkeert tegen het instituut van het huwelijk, omdat het een christelijk en koloniaal symbool zou zijn. Men verdedigt het afwezig zijn van het huwelijk in relaties als een cultureel aspect om het karakter van een bepaalde groep in de samenleving te erkennen. Maar voor het recht is het huwelijk de meest veilige manier van samenleven die rechtszekerheid biedt. Het huwelijk moet door de regering aangemoedigd en gepropageerd worden, beheersbare gezinnen moeten ook door de regering gepropageerd worden, weglopende vaders moeten door de regering veroordeeld worden. Het proces om alimentatie te vragen aan de biologische vader ten behoeve van kinderen uit eenoudergezinnen moet wettelijk geregeld en vereenvoudigd worden, waardoor binnen de administratie, dus zonder een gang naar de rechter, zaken afgehandeld kunnen worden na een vaderschapstest. De uitkering per kind moet minimaal evenveel zijn als wat de staat per kind aan kinderbijslag geeft. Rond deze Vaderdag veroordelen we de laffe vaders die van hun verwekte kinderen weglopen en complimenteren we de mannen de hun kinderen trouw blijven.
