Een stuk kip in de mond

Zal de man van de straat een stuk gezonde kip nog elke dag in zijn mond kunnen zetten. Gisteren is in DNA weer de wet behandeld betreffende de verhoging van de importtarieven op kip en kipproducten. Door deze verhoging van de tarieven op kip zal deze duurder worden, waardoor de prijs dichter komt te liggen op de prijs van Surinaamse kip. De theorie is dan dat de producenten van Surinaamse kip meer gaan verkopen, meer gaan produceren, werkgelegenheid gaan creëren en op den duur een groter marktaandeel gaan verwerven. We hebben maanden terug al geschreven dat het in Suriname niet zo zal werken, omdat de kippenboeren geen rekening hebben gehouden en ook niet zullen houden met de consument. De kippenboeren zijn stil en hebben zich niet uitgesproken over de maatregel en wat hun doelen zijn. Zijn ze van plan om hun marktaandeel te vergroten? Wat is hun doel met de prijs van kip? Het is in de afgelopen weken gebleken dat de prijs van kip gewoon een prijsstijging heeft meegemaakt. Een kilo levende kip leunt aan tegen de SRD 25 en opeens is er vaker schaarste. De verwachting is dat wanneer de importtarieven zijn verhoogd, de kipprijs zal worden opgeschroefd. We hebben eerder aangegeven dat de maatregel doorgevoerd wordt om ondernemers van dienst te zijn, terwijl het juist moet gaan in deze om de consumenten. Suriname is een ontwikkelingsland waar er sprake is van armoede. De regering heeft er belang bij om ervoor te zorgen dat de bevolking genoeg te eten heeft, dat voedsel bereikbaar is, dat vlees, vis en eieren betaalbaar zijn en dat groente en fruit betaalbaar zijn. In de eerste plaats moeten we dit alles zelf produceren, maar onze producenten zijn erop gericht om alleen winst te maken, niet om te voorzien in een behoefte. Het is terecht dat in de DNA wordt gezegd dat met de maatregel van de regering kiest voor enkele grote ondernemers en niet voor de massa die nog net kip kan kopen. De voorzitter van de Consumentenkring Suriname heeft eerder aangegeven dat de schaarste van kip wordt gecreëerd door de grote kwekerijen. We hebben eerder aangegeven dat de Surinaamse kippenboeren nooit de intentie hebben getoond om dienstbaar te zijn, ze zijn ook niet bereid om de totale markt van Suriname te voorzien. Men wil de productie op hetzelfde niveau houden, omdat men toch via de prijsopdrijving meer winst kan maken en daar draait het allemaal bij deze ondernemers om. We herhalen dat het een zeer kwalijke zaak is dat de regering de allerarmsten onder de bevolking in de steek laat. De vraag rijst of dit een zet om deze mensen te drijven naar de organisaties die pakketten uitdelen. Het kan dat onze Surinaamse broeders straks de prijs van een ei zullen verhogen, omdat burgers in plaats van een stuk kip zullen moeten overstappen naar een ei. Deze maatregel van de regering zal het probleem van ondervoeding welke veel voorkomt in de traditionele grote eenoudergezinnen, doen toenemen. De verhoging van de importheffing zal blijken slechts in het voordeel te zijn van rijke kippentelers. Men moest beseffen dat de Surinaamse markt eens zonder buitenlandse kip bestond. Kip was toen duur en dus schaars. Burgers kweekten hun eigen scharrelkippen en sommigen kweekten ook slachtkippen voor eigen gebruik. Overschotten werden op kleine schaal afgezet bij buren. Voer werd toen duur, waardoor het niet meer rendabel was om zelf kippen te kweken. Surinamers aten minder vlees en meer groenten en vis uit de kreken en goten. Vis in de kreken is inmiddels door overbevissing veel minder geworden en zelfs uitgestorven. Surinamers ondervonden kip als een duur en schaars product en dat had een impact op onze gezondheid. De kippentelers waren in de jaren ’80 en ’90 niet in staat om op grote schaal goedkope en betaalbare kip aan de man te brengen. Dat was helemaal niet de intentie, de bedoeling van de telers was om met dure kip snel en veel geld te maken. In de jaren ’90 werd kip op grote schaal geïmporteerd, tegelijkertijd nam de algemene armoede toe door devaluatie en corruptie. Surinamers zijn sinds toen verslaafd geraakt aan goedkope kip en zijn daarom niet te porren voor rellen op straat. Opvallend was dat de laagste groepen van de bevolking erin slagen om redelijk te eten omdat in elk geval kip goedkoop is. Een deel van de bevolking die Surinaamse kip wilde eten bleef dit kopen, omdat het zogenaamd gezonder was en vers en halal-eters konden de kip zelf slachten. In de afgelopen twee decennia was het prijsverschil tussen Surinaamse kip en buitenlandse kip aanzienlijk. De Surinaamse kippentelers produceren inefficiënt en hebben nog steeds niet de intentie om de klant te bedienen. De prijs fluctueert en de prijsbepaling is niet-transparant. De Surinaamse kippentelers zijn in feite gokkers die gaan voor de hoogste prijs. De armoede is in Suriname toegenomen, maar het lukt de Surinamer nog om net te eten. In de Chinese winkels in de wijken is het duidelijk wie de mensen zijn die de buitenlandse kip eten. De Surinaamse kippenteler is qua karakter niet veranderd, precies zoals de Surinaamse cambiohouders niet zijn veranderd. Het gevolg van de verhoging zal zijn dat minder buitenlandse kip wordt gegeten of dat het toch gekocht wordt maar met veel meer pijn. Deze pijn zal leiden tot meer ontevredenheid en maatschappelijke onrust. Per saldo zal dus de staat even veel of minder verdienen aan de importheffing. Het arme deel van de bevolking zal meer armoede ervaren en minder lekker eten.

error: Kopiëren mag niet!