De verwachtingen bij de samenleving voor wat de protestmanifestatie van de oppositionele partijen betreft, waren hoog gespannen. In ieder geval hoger dan wat het uiteindelijk geworden is op 20 mei. De partijen hebben ruim een maand uitgetrokken om afgelopen zaterdag bij elkaar te komen. Er is zwaar gemobiliseerd om mensen bij elkaar te krijgen om hun misnoegen te uiten. Dit was zeker al een tegenvaller, aangezien het mobiliseren in de verre districten betekent dat het volk niet op eigen initiatief in beweging komt. Zowel de opkomst als de boodschappen van de politieke leiders hebben te wensen overgelaten.
Dayanand Dwarka, bestuurslid C-47, brengt in herinnering dat de vakbeweging eerder veel meer mensen op de been heeft gebracht, waarbij op geen moment is gemobiliseerd. Gezien de mobilisatiekracht van de politieke partijen en de ontevredenheid binnen de samenleving, had Dwarka dus ook veel meer verwacht, niet alleen qua opkomst maar ook inhoudelijk.
“De samenleving is ten einde raad. Men zoekt naar mogelijkheden om verbetering te bewerkstellingen in de omstandigheden. Zeker rond de 100.000 mensen hebben gestemd op deze politieke partijen. Men had een krachtig protest verwacht, waarbij niet alleen met de massa wordt gedemonstreerd, maar ook de boodschap degelijk zou zijn dat de regering daarmee rekening zou houden. De uitslag was teleurstellend”, meent Dwarka.
De oppositie had duidelijk aangegeven dat zij een politiek antwoord zou geven op de politieke acties die de regering onderneemt om protestdemonstraties te frustreren. Vervolgens werd de oppositie ook zodanig gefrustreerd om haar ‘manifestatie’ aan te passen. Uiteindelijk bleek dat het politieke antwoord van de oppositie nooit is gegeven. “Vakbondsleiders hebben risico’s genomen om het recht van vreedzame betogen te behouden. De autoriteiten hebben altijd drogredenen aangewend om allerlei obstakels op te werpen. Ook in het geval van de politieke partijen waren er obstakels, waar de vakbeweging fel tegen heeft gereageerd. De menigte die daar aanwezig was, had verwacht dat er hierop een antwoord zou komen. Wanneer “We zijn Moe” met 100 mensen op straat is, is de opkomst misschien niet sterk, maar de boodschap en de gevoelens die zij vertolken richting de regering zijn veel sterker dan de boodschappen van al de politieke leiders”, stelt Dwarka.
Hij zou echter wel een onderscheid willen maken tussen de boodschappen van de oppositieleiders en wat er leeft binnen de samenleving. De meerderheid in het parement zou naar zijn oordeel niet veel betekenen ten opzichte van het draagvlak binnen de samenleving dat de regering heeft. “Met alle ellende die men als volk ervaart, is men toch niet in staat om gevolg te geven aan een oproep voor protest. Daar moeten leiders (politiek en vakbeweging) een antwoord op vinden”, meent de vakbondsman.
Daarnaast benadrukt Dwarka ook de roep binnen de samenleving naar nieuwe leiders in Suriname. Vooral leiders die een stuk vertrouwen kunnen uitstralen. Hij ziet als vakbondsleider liever dat de regering haar beleid inderdaad ombuigt. Het moment dat de emmer overloopt, zou volgens hem moeten betekenen dat de vakbeweging ook begint te eisen dat de regering naar huis moet. Dwarka denkt wel dat de samenleving al zo ver is.
Kavish Ganesh
