Als we jong zijn, leven we vaak alsof we het eeuwige leven hebben. We werken aan een toekomst omdat we een goed leven willen hebben, maar we staan zelden stil bij de gedachte dat het op een goede dag gedaan is met onze jeugd. In ons achterhoofd dreunt het continu: “Ik heb nog een zee van tijd!” En dan plots op een dag realiseren we ons dat we oud zijn geworden, dat de jaren echt gaan tellen en dat ons leven plots afgelopen kan zijn. Dan hebben we plotseling erge haast om dit en dat nog te doen.
Je kunt de manier waarop vele mensen leven vergelijken met het eten van de koekjes uit een vol blik. Omdat het blik vol is, blijven ze achter elkaar de koekjes naar binnen werken, ze proeven op de duur zelfs de smaak niet meer. En van de ene op de andere dag, zien ze de bodem van het blik naderen. Het is niet zo vol meer en zodra ze zich dat realiseren, gaan ze er plots zuiniger mee om omdat ze niet willen dat de koekjes opraken, ze willen er nog lang van blijven eten. Ze proeven plots wel de smaak van de koekjes, ze zijn zo lekker en daarom proberen ze het eten van die koekjes zo lang mogelijk te rekken en genieten ze intens van elk koekje.
Dus als je jong bent, denk je zelden aan je oude dag, maar omgekeerd als je oud bent, blik je graag terug. En terwijl je bezig bent op oudere leeftijd te genieten van elk koekje, zit je terug te blikken op je jonge jaren die nu achter je liggen. Je denkt aan het volle blik met koekjes waar jij zo gretig van had gegeten. Het lijkt alsof je kijkt naar een film van je jachtige leven van toen: je ziet jezelf als jongeling allerlei activiteiten ontplooien en aflopen, je ziet in hoe belangrijk je het toen vond om zitting te nemen in het bestuur van een of andere organisatie of vereniging en om vergaderingen bij te wonen, luidkeels te roepen dat jij de corruptie gaat aanpakken en met wortel en al uitroeien. Je geloofde in het doel dat je nastreefde, je had een duidelijke missie. Je voelde je belangrijk en gewichtig.
Maar tijdens het proces van ouder worden, zit jij je af te vragen of jij het doel dat jij jezelf toen gesteld had, hebt bereikt. Hebben al die oeverloze vergaderingen waar er nadrukkelijk was gesproken over veranderingen, nieuwe ideeën, regels, wetten, interne aangelegenheden en procedures, waar er beloften waren gedaan, wel iets opgeleverd? Heeft jouw persoonlijke inzet een steentje kunnen bijdragen? Of was het misschien tijd en energie verspilling? Was het bij praten en beloven gebleven, was er daadwerkelijk het een en ander gerealiseerd? Met andere woorden was je oprecht bezig of ging het jou om de publiciteit?
Enkelen kunnen die vraag beantwoorden met ja, maar een groot deel zal eerlijk moeten toegeven dat er niets is gerealiseerd. Waarom?
– Soms zie je als jongeling niet dat het gros van de mensen waar jij je mee omringt, zo onvolwassen en egocentrisch is. Je bent allang blij dat je ook een uit de kudde mag zijn.
– Vaak heb je niet door dat de mensen waar jij je mee omringt, geen verantwoordelijkheid willen dragen voor hun fouten en het liefst dokken. Ze schuiven jou of een ander naar voren om de klappen op te vangen. Je wilt zo graag bij de kudde horen en bent daarom ziende blind.
– Je hebt niet door dat haast alle medewerkers alleen uit zijn op eigen belang? Je bent al lang blij dat je bij de kudde mag horen en ook de kans krijgt om je zak te vullen.
– Als jongeling ben je vaak bang je baan of goede positie te verliezen en kijk je daarom de andere kant op als je wordt geconfronteerd met corrupt gedrag.
– Je durft niet openlijk integer, eerlijk en rechtvaardig gedrag te ondersteunen terwijl je het diep in je hart wel wilt. Je kiest gelaten voor safe en volgt de kudde.
Velen evalueren hun gedrag op latere leeftijd. Sommige mensen wensen op latere leeftijd uit de grond van hun hart dat ze het anders hadden aangepakt. De tijd is kort en ze zetten zich er voor in om gemaakte fouten recht te zetten. Daar is moed voor nodig. Ze willen sterven als een tevreden mens met een rein geweten, het liefst met mensen om zich heen die oprecht om ze geven. Er zijn echter ook mensen die later inzien wat ze fout hebben gedaan, welke schade ze hebben aangericht, hoeveel pijn en verdriet ze hebben veroorzaakt maar toch op dezelfde voet blijven doorgaan omdat hen de moed ontbreekt om aan een verbetering te werken. Ze blijven dezelfde fouten maken, ze weigeren verantwoordelijkheid voor hun fouten te nemen, ze blijven zich angstvallig vastklampen aan macht, ze blijven mensen omkopen. Ze blijven zich indekken met leugens en worden zo gedwongen om de ene leugen met de andere te bedekken. Ze vinden hun ego belangrijker dan gemaakte fouten toe te geven en te corrigeren.
Niet alleen de spelers in het veld evalueren hun gedrag op latere leeftijd, ook de toeschouwers aan de zijlijn komen tot inzicht. De ene groep zegt gefrustreerd: ik zag de fouten wel maar bleef toch roepen: “ach mensen maken fouten en fouten kunnen erkend en hersteld worden en nu zit door mijn opstelling een heel volk met de gevolgen.’ Deze groep bleef afwachten en hopen. (misschien uit gemakzucht, misplaatst vertrouwen of onwetendheid ). Er zijn echter ook mensen die uit principe steevast hebben geweigerd om mee te gaan in de flow van spelen voor struisvogel, vergeven en vergeten, ze weigerden af te wachten en niets te doen. Ook op hun oude dag blijft deze groep zijn principes trouw. Dan is er nog een derde groep waar ik me het meest zorgen over maak omdat deze groep hard op weg is om het geloof in de mensheid te verliezen. Ze gaan apathisch door het leven omdat ze alle vertrouwen kwijt zijn. Tegen deze mensen wil ik zeggen: ‘ Scheer niet alle mensen over een kam. Het geeft niet alleen een erg prettig gevoel om in je medemens te blijven geloven, maar het is zelfs noodzakelijk, want leven zonder hoop en geloof is geen leven. Je mag het kwaad haten, maar niet de zondaar. Je mag het wangedrag afkeuren maar keer je medemens niet de rug toe m.a.w’ Don’t lose faith in humanity!’
“Humanity is an ocean. If a few drops of dirt fall in the ocean, the whole ocean does not become dirty.”
Josta Vaseur
