“Suriname kan de opstand van de militairen niet tot het nationalisme rekenen. Niet elke beroering onder een volk is een uiting van nationalisme. Het is vaak gewoon een uiting van ontevredenheid. Het volk onderneemt dan actie, meestal tegen de overheid. Dat is nog geen nationalisme! Van nationalisme is er pas sprake wanneer er een geformuleerd ideaal is. Het ‘isme’ in nationalisme zegt al dat er een bepaalde ideologie moet zijn. De ontwikkelingen waaronder Suriname gebukt gaat sinds 25 februari 1980 geven aan dat de revolutie ‘isme’-loos is”, aldus een gedachtegang binnen het maatschappelijk platform Seti Sranan.
Stille herdenking van de revolutie
“Het bewind Bouterse/Adhin staat op het punt de Dag van de Revolutie te herdenken, in zoveel mogelijk stilte, omdat de regering wordt geplaagd door crises op elk niveau. Deze nationale herdenkingsdag wordt niet ervaren als een feestdag, het spreekt niet echt tot de harten van de samenleving, er valt weinig te vieren”, aldus leest Dagblad Suriname af van de stemming van de bevolking rond de herdenking van de militaire staatsgreep van 25 februari 1980.
Diepe wonden en blijvende littekens
“De Boutisten worden vereenzelvigd met de revolutie die economische afbraak en maatschappelijke wanorde tot stand heeft gebracht. Onder andere het 8 decemberstrafproces geeft aan, dat er geen sprake is van een fluwelen revolutie, de diepe wonden zijn niet geheeld en de andere littekens zijn blijvend. Op het moment wordt Suriname niet bestuurd volgens een vast patroon, brandhaarden worden ad hoc bestreden, er wordt paniekerig opgetreden, er is geen sprake van beleid, laat staan van een samenhangend optreden dat Suriname uit de put kan halen waarin de revolutie het land verdrinkt”, is een opvatting die heeft postgevat binnen de Nationale Partij Suriname (NPS).
HD
