Terwijl Suriname bezig is te buigen over een vreemd – maar niet volledig – sociaal zekerheidsstelsel, dat enige druk zou kunnen leggen op onze begrotingsuitgangspunten, komt het erkende kredietratingbureau Fitch met een bevestiging van een goed uitzicht voor onze economie. Het sociaal zekerheidsstelsel, dat nu voor behandeling ligt in De Nationale Assemblee (DNA), zal een diepe impact hebben op de leefbaarheid van Suriname. Dat wordt niet beseft door de burgerij die ervan zal profiteren. De regering die in staat is een sociaal zekerheidsstelsel in Suriname te vestigen – van welke oriëntatie die regering ook mag zijn – zal een bijzondere regering zijn en hiervoor altijd worden gememoreerd. De pogingen van de Surinaamse regering om dit stelsel in Suriname te vestigen kunnen als ‘groots’ en ‘indrukwekkend’ worden getypeerd. Het is op zijn plaats dat de wetten zeer kritisch worden bekeken, maar het is ook belangrijk dat de regering volhoudt en de nodige aanpassingen doorvoert, waardoor na de aanname een efficiënte uitvoering kan volgen. De politiek en met name de coalitieleden beseffen niet met welk stuk baanbrekend werk de regering bezig is. Het is schandalig dat de pogingen van de regering om de samenleving fundamenteel te herschoeien op een andere leest, geen begrip en ondersteuning vinden bij de coalitieparlementariërs. Dat blijkt uit het onvermogen van deze politici om aanwezig te zijn in DNA om dit belangrijk stuk werk te helpen completeren. Het lijkt bijna op ondermijning door eigen mensen. Wat de impact van een sociaal zekerheidsstelsel kan zijn op het welzijn van de burgerij, wordt onderschat door deze DNA-leden. Het ligt zeker aan gebrekkige politieke scholing. Een succesvol ingesteld sociaal zekerheidsstelsel, waarmee een impliciete belofte na 40-50 jaar wordt ingelost, is een politiek wapenfeit dat zijn weerga niet kent, tenzij het goed begrepen, gevoeld en verwoord wordt door de mensen die tijdens de politieke campagnes de podia beklimmen. Men kan op basis van een zee relevante verworvenheid aantonen dat de betreffende regering de regering is geweest die het meest begaan was met het lot van de kleine man. Wanneer wij denken aan het algemeen belang en het welzijn van de burgerij dan gaat het in de kern om een aantal sleutelbegrippen als gezondheidszorg, werkgelegenheid, huisvesting, onderwijs en een sociale zekerheid. Om dit laatste is er de afgelopen decennia de neiging geweest bij burgers om het land te verlaten en zich te gaan vestigen in hoofdzakelijk Nederland. Er zijn nog teveel burgers in Suriname die na hun zestigste noodgedwongen zich uitsloven als security guard en een mensonwaardig armoedig bestaan leiden. Dit zelfde geldt voor zieken, arbeidsongeschikten en personen afhankelijk van werknemers die komen te ontvallen. Er zijn nog teveel mensen die werken, maar geen ziektekostenverzekering hebben. Er zijn teveel mensen die een laag loon verdienen en enige bescherming vanuit de wet ontberen. Nu zal – als de ongeïnteresseerde DNA-leden minstens meewerken – het concept van minimumloon worden gevestigd. Als het niveau van het minimumloon niet direct adequaat is, zal tenminste een werkende structuur worden gevestigd, waarmee op den duur wel een redelijke vloer voor lonen zal worden ingesteld. Het pakket van 3 sociale wetten had door de regering als een campagne moeten worden gebracht met een naam en een leus. Het gaat na lange tijd om echt fundamentele zaken die de samenleving zullen veranderen en de burgerij had meer betrokken kunnen worden via de massamedia. Er moet zeker ervoor gewaakt worden dat men niet gaat naar een situatie, waarbij voor lange tijd symbolische voorzieningen worden geboden. Het sociaal zekerheidsstelsel bevat veel aspecten uit het pakket dat internationaal tot het sociaal zekerheidsstelsel wordt gerekend, maar is niet volledig. Zo hoort een werkloosheidsuitkering er ook bij evenals zwangerschaps/ouderschapsvoorzieningen (hospitalisatie, zorg, bevalling, loonbescherming, baangarantie). Een werkend sociaalzekerheidsstelsel of een dat al in de startblokken is, omdat de wetten en de uitvoeringsstaatsbesluiten, de overheidsvoorlichting (aangaande de overgangsperiode) en de startfondsen al in orde zijn, is heel groot in het voordeel van de coalitie als dit voor mei 2015 het geval is. Het is in dezelfde mate in het nadeel van de oppositie, die in de tientallen jaren dat ze regeermacht had, zich nooit heeft gecommitteerd aan de realisatie van een sociaal zekerheidsstelsel, terwijl het gevoel van ontbrekend welzijn bij de burgerij, zoals ze het zelf bekende, daarin zijn voedingsbodem vond. Ergens tijdens het regeren raakte een arbeidsminister en ten slotte de hele regering aangestoken door het concept van sociale zekerheid dat nog steeds hoog op de agenda staat internationaal vanwege bezuinigingen, het eroderende effect van de inflatie op fondsen en beleggingen en op het vermogen op premies te betalen. In Suriname is nooit op basis van issues campagne gevoerd, ook niet toen grote zaken zouden worden gerealiseerd. In de geschiedenis van onze binnenlandse soevereiniteit zijn er niet veel fundamentele regeringsmaatregelen, die de samenleving drastisch hebben veranderd. Een van die fundamentele maatregelen was de realisatie van de staatkundige onafhankelijkheid in 1975. De vestiging van een uitgebreid (doch niet volledig) sociaal zekerheidsstelsel is een ander voorbeeld. Geen van deze twee punten is ooit onderdeel geweest van de verkiezingscampagnes en ze zijn ook niet opgenomen als hoge prioriteit in de regeerakkoorden. Geen enkele regering is wat het sociaal zekerheidsstelsel betreft zover gekomen als deze regering. De huidige coalitieleden in DNA hebben er in alle opzichten alle baat bij om volledig aanwezig en betrokken te zijn bij het behalen van de belangrijke mijlpaal van het eindelijk vestigen van een sociaal zekerheidsstelsel in Suriname. Anders geldt als waarschuwing dat hun partijvoorzitter de kunst van het reshuffelen in aanloop naar 2015 goed begrijpt.
