Het openbaar vervoer in Suriname is er slecht aan toe. De bussen waarmee de bushouders rijden, hadden al zeker 15 jaar terug vervangen moeten zijn. Ze hadden allang afgeschreven moeten zijn. Er zijn in de afgelopen 15 jaar veel vergunningen op de verschillende routes uitgegeven. De wachttijden zijn daardoor wel kleiner geworden, maar het komt nog steeds voor dat passagiers een hele tijd op verschillende routes in de bus moeten zitten wachten, totdat het vol is en naar de routes terug rijdt. Ook komt het voor dat passagiers tientallen minuten op de straathoeken en bij de bushaltes moeten wachten voordat een bus langskomt en hen ‘naar de stad’ brengt. Buschauffeurs rijden dan op een heel laag tempo terug om de bus vol te krijgen, soms rijdt men zijstraatjes in die niet tot de route behoren om ‘naar voren’ lopende passagiers op te pikken. Busritten naar huis kunnen vanaf het zitten tot aankomst thuis heel lang duren, ritten naar de stad kunnen vanaf het zitten in de bus tot aankomst op de eindhalte ook heel lang duren. Bovendien zijn er in Surinaamse bussen plekken die iets comfortabeler zitten en dan weer plaatsen waar men de benen ongemakkelijk moet opvouwen of steeds moet opstaan en een klapstoel moet opvouwen omdat men in de gang zit. Chauffeurs proberen passagiers het naar hun zin te maken door ze vlak voor hun huis, dus buiten de bushaltes, te laten uit- en instappen. Bij regen zijn er lekkende bussen, bij zware zon maken passagiers elkaar nat met elkaars zweet. De Surinaamse lijnbussen zijn krap, passagiers zitten tegen elkaar geplakt aan. Een groot probleem is dat er geen vaste tijden zijn van vertrek en het niet voorspelbaar is wanneer men aankomt. Er zijn geen standaarden voor de dienstverlening in het openbaar vervoer, de enige regels die vaststaan, is dat er niet meer dan een aantal passagiers per keer moeten worden vervoerd volgens de vergunningsvoorwaarden en eventueel de Rijwet en dat er in de bussen niet moet worden gerookt volgens de Tabakswet. Voor de rest wordt het overgelaten aan elke individuele chauffeur om luide muziek te draaien of om te zigzaggen over de weg en scherpe bochten te maken. Daardoor rijden lijnbussen wel eens goten in en krijgen passagiers mankeri’s waarvoor ze bij EHBO moeten worden behandeld. Wie komt op voor de passagiers van het openbaar vervoer en hun rechten in Suriname? De consumentenorganisaties hebben de gebruikers van het openbaar vervoer niet als hun hoogste prioriteit. De gebruikers van het openbaar vervoer zijn niet verenigd in een organisatie, de dienstverleners wel. Die zitten in een organisatie genaamd de PLO. Deze organisatie wordt qua haar functioneren en haar inrichting niet getypeerd door democratie, eerder dictatuur en autocratie. De PLO heeft niet alle buschauffeurs als lid, waardoor van deze organisatie gezegd kan worden dat het niet een representatieve of meest representatieve organisatie van dienstverleners in het openbaar vervoer is. Het overgrote deel van de bushouders en chauffeurs is geen lid. Door een laag besef en onwetendheid over het verenigingsrecht en het verenigingsleven, is de rest van de dienstverleners er niet in geslaagd om zich te organiseren in een andere organisatie die veel meer leden heeft. De openbaar-vervoer-sector lijkt te zijn gegijzeld door een organisatie waarvan maar 1 persoon zich profileert als bestuur. Aan de gijzeling van de bussector zouden politieke motieven ten grondslag liggen. De regering heeft de niet-representatieve PLO al geaccepteerd als een focal point en organisatie om mee in dialoog te zijn. De regering heeft geen opmerkingen in het openbaar gemaakt over de organisatorische misstanden bij de PLO. Er worden geen echte en goed georganiseerde alv’s gehouden bij deze organisatie, het is altijd chaotisch en er schijnt een knokploeg aanwezig te zijn steeds ter dienste van de voorzitter. Leden of aanwezigen die lastige vragen stellen of deze vragen herhalen, worden hardhandig aangepakt. Er worden rake klappen uitgedeeld. De voorzitter van de PLO schroomt er ook niet voor om dienstverleners te bedreigen. Over deze bedreigingen zijn expliciete mededelingen gedaan in de media, het gaat om bedreigingen tegen het leven. Aanleiding waren de lastige vragen die steeds worden gesteld op vergaderingen. De PLO weigert om dienstverleners die voldoen aan de voorwaarden om toegelaten te worden, toe te laten als lid van de PLO. Dat kan in strijd zijn met de statuten van de PLO. Nu is er een actiecomité dat klaagt over het reilen en zeilen bij de PLO. Onder meer is men ontevreden over de overheidssubsidies en hoe die met willekeur worden verdeeld. Ook de ze PLO tegenover de regering haar tanden niet laten zien. Het comité wil een aantal dienstverleners ook doen toelaten tot de PLO, maar dat is allang onmogelijk. De PLO besteedt totaal geen aandacht aan de standaarden die moeten gelden in de bussector. De bussector moet beter georganiseerd te worden eventueel met een gezondmaking van de PLO of de oprichting van een democratische en meer representatieve organisatie. Deze organisatie kan ook een coöperatieve vereniging zijn. Dat moet leiden tot een meer klantvriendelijke sector, waardoor men bereidt wordt om de auto thuis te laten.
