In de afgelopen week zijn er verschillende politieke zaken aan ons voorbij gegaan, die alles bij elkaar het toch haast onmogelijk maakt om ze bij te houden. Slepend is de zaak van de terugroeping. Er zijn weinig onafhankelijke deskundigen, die zonder bijbedoelingen de vonnissen lezen en het begrijpelijk kunnen maken voor de burgerij. Het zijn altijd de advocaten van de wederzijdse partijen en de betrokken politici die de overhand nemen. Die beginnen direct te praten in termen van winst of verlies. De bedoeling is dan altijd niet om het publiek oprecht te informeren, maar om de publieke opinie te beïnvloeden. Wat daarbij opvalt is dat advocaten geen professionele houding aannemen, maar emotioneel betrokken raken in de zaak. Advocaten gaan dan niet de issue besproken, maar op de man spelen. Zo is in de zaak van de PL door de advocaat van de tegenpartij aangegeven dat deze politicus veroordeeld zou zijn voor schennis van de eerbaarheid van de vrouw. De vraag rijst wat dat nu hemelsnaam met de terugroeping te maken heeft. Door deze statements daalt de vertrouwenswaarde van hetgeen deze advocaten in de ether gooien naar het nulpunt. Dat een advocaat subtiel de kwaliteit van de advocaat van de tegenpartij ter discussie stelt, is onvoorstelbaar en zegt dus dan veel over de advocaat zelf. Als advocaten hun controle over zichzelf verliezen en zich offensief uitlaten jegens de tegenpartij, dan is dat een kwalijke zaak. De rechter heeft uitspraak gedaan gisteren in de zaak, die de PL samen met enkele politieke partners aanhangig heeft gemaakt tegen enkele autoriteiten en instituten in de samenleving als persoon. Over de werking van de terugroepingswet heeft de rechter zich niet uitgelaten. Er zijn deskundigen die zich laten meeslepen in vragen met een bepaalde negatieve teneur wat betreft deze wet. Veel aan deze deskundigen hebben we dan ook niet. Deskundigen behoren objectief zich uit te laten over he concept van terugroepen, dat proberen te definiëren zoals het bekend is in de volksmond en daarna proberen aan te geven op welke punten allemaal de huidige wet moeilijk kan werken. Bevooroordeelde staatsrechtsgeleerden zullen daartoe niet in staat zijn, omdat men daartoe verhinderd wordt door politieke voorkeuren, die men los kan zien van de uitoefening van hun beroep. Dit alles bij elkaar maakt dat de burgerij het heel moeilijk krijgt om een touw eraan vast te knopen. Eerder hebben wij van onze kant aangegeven welke punten in de wet het zullen bemoeilijken dat het daadwerkelijk werkt. De wet gaat uit van instituten die de wet erkennen en ook ernaar zullen handelen als politieke partijen eenmaal de bal van ‘terugroepen’ aan het rollen brengen. Wat doe je wanneer de instituten niet daartoe handelen? Dat stuk is niet genoegzaam geregeld in de wet. De discussie die wij ook missen, is in welke mate het gewenst of ongewenst is dat DNA-leden na te zijn gekozen, zich van de partij en haar structuren distantiëren en een eigen weg gaan. Wanneer is dat toelaatbaar zonder consequenties en wanneer niet? Wat wordt met terugroepen in de grondwet bedoeld? Er is een staatsrechtdeskundige die op de radio heeft aangegeven dat de terugroepwet ‘gelegenheidswetgeving’ is, zonder het publiek uit te leggen wat we daaronder moeten begrijpen. Is gelegenheidswetgeving per definitie fout en niet te handhaven? Is de Terugroepwet gemaakt voor 1 specifiek geval en voor 1 bepaald tijdsperk en om ten dienste te zijn van 1 (bepaaldelijk opgenoemde) politieke partij? De burgerij heeft het moeilijk om dit alles te vatten dankzij onze deskundigen die niet onbevoordeeld zaken kunnen aanpakken. Terwijl de ze verwikkelingen zich voordoen, verrast een voormalige NF-partner ons door breed uit te meten dat ze gereed is het roer in het land over te nemen. De partij die herhaaldelijk heeft aangegeven dat ze interne versterking nodig heeft en grote slagen heeft geleden, wil nu het roer van het land overnemen. Deze partij is tijdens de laatste twee verkiezingen steeds gehalveerd wat betreft de electorale steun van het volk. Als de trend zich voortzet, zal de partij overblijven met maar 1 zetel in de komende verkiezing. In de tijdspannen van 2 verkiezingen is de partij terug gegaan van 8 zetels naar 2 zetels. De vraag rijst hoe je met 2 zetels de politieke leiding van een land kan overnemen. Hoe serieus kom je over met dit soort opschepperijen? Door de vp is de afgelopen dagen voorts de salarissen van de staatsbedrijven overhandigd aan de DNA. De vraag rijst waarom de namen van de personen niet bekend moeten worden gemaakt. Er moet transparantie zijn wat betreft de besteding van de staatsmiddelen. Het moet bekend zijn wie bijvoorbeeld allemaal ambtenaren van de staat zijn en hoeveel hun salaris en wat hun voorzieningen zijn. Alle lonen die van staatswege betaald worden, dienen bekend te zijn. In Suriname hebben politici er geen baat bij dat namen bekend worden gemaakt en er transparantie komt voor de belastingbetaler. Immers, over zichzelf wil men ook alles geheim hebben. De samenleving accepteert dat en impliciet daarmee dus ook alle zaken die niet zuiver zijn.
