Het buitenlands beleid van Suriname blijkt na jaren van pogingen tot alternatieve routes in principe vast te zitten. Ruzie met 1 EU-lidland betekent dat het moeilijk wordt een relatie aan te leggen met de rest. De gronden waarop de spanningen ontstaan hebben betrekking op beginselen waaraan al de EU-landen via regionale afspraken gebonden zijn. We denken aan bijvoorbeeld de verschillende aspecten van mensenrechten. De Surinaamse regering leeft nu op gespannen voet met de Nederlandse regering. Van alle EU-landen heeft Suriname de facto de meest hechte band met Nederland. Duizenden Surinamers, onze vrienden en familieleden, leven in Nederland en zijn Nederlandse staatsburgers. Er is een behoorlijke personenverkeer tussen beide landen waar de ambassades een belangrijke rol spelen. Suriname gaat onmogelijk de relatie met een West-Europees land verpesten en banden aangaan met een ander ‘buurland’. De uitgangspunten die bijvoorbeeld teruggaan naar de oprichting van de EU zullen niet verloochend worden door een der landen. De lidlanden zullen elkaar ook niet, tegenover of in het belang van niet-landen, in verlegenheid brengen. Men zal geen onderdeel worden van een doorzichtig scenario. De wijze waarop Suriname zich de laatste tijd profileert, duidt op het systeem van een bananenrepubliek. Ten eerste was er de schaamteloze intrekking van de agrement-verlening van een reeds door de Nederlandse regering benoemde ambassadeur. Suriname heeft recentelijk Kosovo als een staat erkend en trekt die erkenning tijdens de duur van dezelfde regering al in door aan te geven dat de erkenning een vergissing was. Suriname kan binnen de EU geen ingangen boren omdat de plannen van een alternatieve route doorzichtig zijn en bovendien niet haalbaar. Suriname heeft toenadering gezocht bij Rusland van Poetin, een voormalige KGB-man die beschuldigd wordt van de moord op verschillende critici waaronder Aleksandr Litvinenko en Anna Politkovskaja. Het buitenlands beleid van Rusland wordt geleid door het eigen belang van Poetin en zijn vrienden en Rusland zelf. Dit land probeert weer als een tweede pool tegenover de USA op te komen en daarom wordt van Suriname ook verwacht dat hij de erkenning van Kosovo intrekt. De intrekking van de erkenning van Kosovo heeft te maken met het christelijk georiënteerde Servië, een bondgenoot van Rusland. Kosovo is een land in Zuidoost-Europa, grenzend aan Montenegro, Albanië, Macedonië en aan Servië. Kosovo heeft een bevolking van 1.739.825 inwoners, die voor ongeveer 94% uit etnische Albanezen, 3,3% uit Serviërs en 2,7% uit andere minderheden bestaat. Volgens Servië is Kosovo onderdeel van Servië. Sinds juni 1999 is Kosovo echter de facto onafhankelijk en heeft Servië in de praktijk geen gezag in Kosovo. Op 17 februari 2008 riep de Albanese meerderheid eenzijdig de onafhankelijkheid uit van de Republiek Kosovo. Deze onafhankelijkheid wordt voorlopig door ca. 114 van de 193 leden van de Verenigde Naties erkend. Suriname wil dus niet tot die groep behoren. Op 22 juli 2010 oordeelde het Internationaal Gerechtshof dat de eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring niet in strijd is met het volkenrecht. De meeste Albanezen in Kosovo zijn moslim, evenals de islamitische Slaven en de Turkse minderheid. De Islam is dus de meest beleden godsdienst in Kosovo. Onder het toeziende oog van Nederlandse militairen vond de massaslachting van Kosovaarse moslimmannen plaats door Serviers, onderdeel van de etnische zuivering onder de Servische militaire leider Slobodan Milosevic, waarvoor hij door het Internationaal Strafhof in Den Haag is vervolgd en berecht. Suriname is ook lid van het OIC. Maar liefst 63% van de OIC-lidlanden heeft Kosovo als onafhankelijke staat erkend. Het aantal landen dat Kosovo heeft erkend, kent een stijgende lijn. In 2011 is in Caricom verband overeengekomen dat alle landen Kosovo gaan erkennen maar wel individueel. Alhoewel de druk niet groot is, heeft de OIC in 2013 al de lidlanden opgeroepen om Kosovo te erkennen, maar ook hier is het een aangelegenheid van de individuele landen zelf. De erkenning en terugtrekking uiteindelijk wekt een zeer amateuristische indruk vanuit Buza. Wat de impact zal zijn in bijvoorbeeld OIC is een vraag. Wie de calls op dit ministerie maakt is onbekend, maar het komt zeker niet van de echte deskundigen van het departement. Het buitenlands beleid is een weerspiegeling van de nationale ontwikkelingsdoelen, hetgeen impliceert dat de nationale beleidsintenties ook buiten de landsgrenzen bevorderd zullen worden zegt Buza in de ontwerpstaatsbegroting 2018. Tegen de achtergrond van de dynamiek in de internationale betrekkingen en haar directe impact op onze nationale ontwikkelingsdoelstellingen, heeft Buza een aan de tijdgeest aangepast beleid geformuleerd waarin de nieuwe koers is aangegeven. Hiertoe is een nieuwe conceptie ontwikkeld waarbij is afgestapt van de traditionele diplomatie en het accent meer wordt gelegd op het buitenlands beleid als instrument voor nationale ontwikkeling. Het moet blijken wat nieuw is en hoe dit zal werken. Zolang vriendjes worden geaccommodeerd kan men het dus wel vegen wat het buitenlands beleid betreft.
