Het bedrijf Telesur geeft een zeer goed voorbeeld als een goede werkgever. Het bedrijf is samen met een ngo, die lang aan de weg timmert, bezig een beleid voor seksueel molest te ontwikkelen. Elke goede werkgever heeft het recht om beleid op gebied van seksuele intimidatie te ontwikkelen. Als een staatsbedrijf geeft Telesur ook een goed voorbeeld. Staatsbedrijven en de overheid zelf moeten uitblinken in het showcasen hoe een goede werkgever zich moet gedragen. Seksueel molest creëert een onveilige werkplek. Het zorgt voor veel leed onder werknemers en op den duur leidt het ook tot ziekte en absenteïsme (werknemers die wegblijven door o.a. ziekte). Seksuele intimidatie komt veel voor in Suriname. Het heeft te maken met de Surinaamse cultuur. Er bestaat een denken dat het bespreken en wijzen van seksuele zaken wel mag en dat het onderdeel is van een vrije moderne cultuur en omgaan tussen mannen en vrouwen. Er zijn Surinamers die denken dat het fluiten naar vrouwen, het even aanraken van vrouwen en zeggen van seksueel getinte zaken mag en niet verboden is. Seksuele intimidatie maakt diepe indruk op slachtoffers. Niet iedereen is in staat om direct een schuldige aan te klagen. Zowel in ontwikkelde landen als in ontwikkelingslanden wachten slachtoffers soms jaren voordat ze de moed hebben opgebracht op een pijnlijke zaak aan de orde te brengen. De meeste slachtoffers van seksuele intimidatie zijn vrouwen. Het onderwerp van seksuele intimidatie werd wereldwijd actueel toen bekende actrices een bekende en machtige filmproducties aanklaagden voor seksueel molest in de glitter en glamour wereld van Hollywood (USA). Daaruit ontstond de ‘Me Too’ beweging. Deze beweging groeide als kool en had bijna geen tegenstanders. Hier en daar werden vrouwen wel ingezet om te getuigen in het voordeel van de mannen die aangeklaagd werden. Dat werd gedaan om de politieke carrière van deze mannen te bewaren van schade. Een verdunde versie van de Me Too beweging kwam ook even op in India, in de Indiase filmindustrie. Een door seksueel molest gefrustreerde en verzande actrice, die verkast was naar de USA, kwam terug om haar aangrijpend verhaal te doen. Haar lot was er een zoals het zou kunnen gaan in Suriname. Met veel moeite waren bekende Indiase collega’s in staat om deze voormalige actrice te ondersteunen. Acteurs weigerden te reageren op de beschuldigingen van de voormalige actrice en Miss India. Men gaf aan dat het een zaak was tussen het slachtoffer en de dader. Er werd zelfs een actrice ingehuurd om de mevrouw zelf te beschuldigen van seksueel molest. Ook werden allerlei valse berichten over de vrouw verspreid, o.a. dat ze lesbisch zou zijn, alsof dat een crime is. Enkele actrices hebben op heel hoog niveau en spontaan verklaringen afgelegd tegen seksuele intimidatie in India, maar de beweging kan niet als succesvol worden aangemerkt, o.a. door een laffe houding van grote acteurs als Amitabh Bachan. Na USA en India komen we dichterbij huis. We denken dat wanneer de issue van seksueel molest hier echt aan de orde zal zijn, voornamelijk vrouwen zullen opstaan om ertegen te pleiten. In India en waarschijnlijk ook in Suriname gaat men ervan uit dat het een realiteit is dat seksueel molest bestaat en dat er niets tegen gedaan kan worden. De aandacht ligt in India en waarschijnlijk in Suriname meer op de dader dan op het slachtoffer. Elke aanklacht kan een valse aanklacht zijn. In India is er veel waarde gehecht aan het belang van de daders, dan hun gezinnen eronder lijden als hun daden aan de grote klok worden gehangen. In India is door een vrouw opgeroepen om te letten op de belangen van de mannen en dat er allerlei vrouwen zullen opstaan om mannen te beschuldigen. Er is door haar opgeroepen om de beweging in India een kopje kleiner te maken. Acteurs en belangrijke mensen zijn niet opgestaan om de ‘initiatiefnemer’ van de beweging in India een hart onder de riem te steken en de vrouw die haar in de media heeft aangevallen (een andere actrice) aan te spreken. In Suriname is er vooralsnog geen wetgeving met betrekking tot seksuele intimidatie. In de media is aangekondigd dat Arbeid bezig is om wetgeving te maken die deze zaak aan banden moet leggen. In de media heeft de vrouwenbeweging enthousiast gereageerd om deze maatregel van Arbeid, maar er is veel meer dan dat vereist om ervoor te zorgen dat de wetgeving inderdaad wordt aangenomen. Net als in India zijn er veel vrouwen die niet voor hun zaak opkomen en geen gebruikmaken van hun positie om voor hun seksegenoten een betere positie te creëren. De Indiase Me Too beweging, die mislukt is door het niet bestaan van vrouwenrechten in het land, is een les voor vooral de vrouwenbeweging. Deze ngo’s moeten de stilte doorbreken en de regering ondersteunen, zodat maatregelen kunnen worden getroffen.
