Politieke stabiliteit is een onvermijdelijke voorwaarde voor het uitvoeren van een sociaal economisch beleid in elk land. Verstoring van de politieke stabiliteit werkt stremmend voor de opbouw van een sociaal rechtvaardige samenleving en herbergt risico’s voor de handhaving van de vrede in de verschillende landen. Daarom blijven wij kijken naar de scheuring die in de coalitie is ontstaan en de lessen die wij eruit kunnen leren. De NDP is voor sommigen een op macht beluste partij, mede door de houding die nu ten toon zou worden gesteld door de partijleden. Er wordt gesproken van koppensnellerij, waarbij mensen uit de in ongenade gevallen partij met krachttermen worden weggejaagd. Met dezelfde brutaliteit moet gezegd worden dat de PL ook eens te werk is gegaan door kantoren van in dienst zijnde functionarissen in te pikken en te bezetten. De NDP heeft een cultuur van radicaal afrekenen, het staat zelfs aan de basis van het ontstaan van haar politiek denken. Men schept er behagen in om met de botte bijl te kunnen hakken. Parallellen met militante politieke groepen in andere landen zijn er te over. Gelukkig heeft niet iedereen die onhebbelijkheid, anders waren er zeker ontbrandingen ontstaan. Tegen deze achtergrond is het van belang om in het licht van komende formaties op te merken dat de coalitievorming in 2010 toch een geforceerd politiek huwelijk is geweest tussen de MC/NDP en de PL. Iets dat voor de toekomst vermeden moet worden. Al van meet af aan en ook uit de trackrecord bij het Nieuw Front was duidelijk dat de PL-voorzitter er alleen bij wilde horen vanwege de hebzucht. Hij moest koste wat kost erbij horen en zichzelf en zijn politieke elite blijven verwennen met door staatsmiddelen gefinancierde privileges. Partijen die verkiezingen verloren en personen die uitverkiezingen in DNA verloren, bleven zich berusten in de uitslag. Dat is moeilijk geweest voor de PL-voorzitter, hij bleef doordrammen. Deze politicus bedrijft de politiek, die vaak te vergelijken is met gokken. Net als een chekre chekre speler werd door gegokt totdat er een resultaat uit kwam. Nu is hij zelf als joker uit het spel gekomen. Alhoewel deze PL-voorzitter bereid was te sterven voor de NDP, was de liefdesverklaring of vals (alleen gericht op de daad) en/of was de liefde niet wederzijds.
De door hem zelf ingeleide afgang heeft niet alleen een politieke impact. De PL-voorzitter profileert zich als de Messias van de ‘wong jowo’, de groep Javanen die hij zo aanduidt wanneer hij zich in het Javaans wendt tot zijn gehoor. In het Nederlands is PL een nationale partij. De mystiek rondom hem heen wordt af en toe niet voor niemendal aangewakkerd. Zo zou hij uit de dood zijn opgestaan. Ook zou hij, alhoewel zelf ontdaan van elke moslimhouding, zich als weldoener willen opstellen voor moslims. Deze afgang doet geen goed aan het beeld dat hij versterkt van de groep die hij wenst te representeren. Er is al een associatie met onbetrouwbaarheid, gebrek aan politieke loyaliteit en opportunistisch gedrag vanwege de posities die de twee grote Javaanse partijen innamen in de laatste 2-3 decennia. Bij de regeerformatie was het al bekend dat de huidige president ministers ziet en verwisselt als luiers. Daarvoor ligt er een erfenis uit de jaren ‘8o en het kabinet Wijdenbosch. De indruk wordt dan gewekt dat je politieke verantwoordelijkheid hebt, maar uiteindelijk is het toch niets. Dan denken we aan de ministeries die zijn uitgehold. Net als een zelf verklaarde kolonel werden ministers het slagveld ingestuurd zonder munitie. Zij werden zelf slachtoffer. Uiteindelijk zijn het de ministers die niet goed zijn, terwijl ze zijn geslachtofferd. Ondertussen zit de kolonel hoog en droog op kantoor en zoekt weer nieuwe ministers uit, die hetzelfde lot steeds ondergaan. Een praktijk dat ook weer opviel, was dat ministers worden omringd door zogenaamde begeleiders van het kabinet, die daadwerkelijk fungeren als spionnen. Het is, kennelijk vanwege een geschiedenis, moeilijk geweest om vertrouwen te stellen in mensen. De PL-voorzitter wist het, maar hebzucht dreef politici waar ze niet thuishoorden. Zijn partner moest royaal leven op een ambassade als diplomaat. Men moest het hebben van dienstauto, gratis benzine en af en toe een buitenlandse reis. Dat men ervoor heeft gezweet, valt moeilijk te verdedigen, gierigheid komt wel eerder op.
Een wereld van verschil is de vergelijking met de VHP en de partijtopper en -voorzitter. Daar is aan de veel grotere achterban geleerd om toch in enige mate karakter te tonen en niet te vallen voor hebzucht. Vrijheid en democratie hebben een prijs. Daarvoor is geduld en scholing nodig, iets dat bij de PL niet in ruime mate aanwezig is. Er moet van geluk gesproken worden dat de PL niet eerder werd eruit gezet. Deze coalitieleider moet het hebben van loyalisten. Vandaar de bejaarde militairen in burger, die nu de slimste zijn in het land, maar op zichzelf bitter weinig hebben verwezenlijkt. De zogenaamde rijke mensen die hun middelen door zweet van de armen hebben verkregen, horen er ook bij. Voor het niet zweten worden er medailles uitgedeeld. Gesteld mag worden dat de PL-leider vooralsnog een zielig verhaal is. De achterban heeft enorme inschattingsfouten gemaakt en bleef geloven in het verhaal van hun leider. Zijn geloofwaardigheid hield hij in stand met hoge ambten en privileges. Maar nu blijkt hoe kwetsbaar en onecht dat allemaal is geweest. De basis voor een versnelde sociaalmaatschappelijke bevrijding blijft nog steeds onderwijs, ondernemerschap en arbeid met een long time perspective en ingebed in een behoorlijk niveau van ethische normen en waarden.
