Morgen is het 12 jaar geleden dat de aanvallen door Al Qaida op Amerikaanse doelen in het land plaatsvonden. Deze aanvallen stelden de relaties tussen Amerika en moslims op een gespannen voet. In Amerika werden moslims aangevallen en is er een negatieve tendens te merken in de verhoudingen tussen de Westerse wereld en moslimlanden sindsdien. Het een en ander werd steeds gevoed met aanvallen, die kwamen vanuit elementen die beweerden zich te associëren met de Islam. De gebeurtenis van 9/11 bracht na geruime tijd het onderwerp van Islamofobie oftewel moslimhaat hoger op de agenda van de Organisatie van Islamitische Conferentie (OIC). Dit fenomeen werd gevestigd nadat in Europese landen een anti-islam sentiment zijn weerklank vond in de nationale politiek en met succes. De OIC monitort nu dit fenomeen en legt de mate en nieuwe dimensies vast in regelmatige rapporten. Het is de OIC vooralsnog niet gelukt om wijdverbreide activiteiten te ontplooien om het geloof te separeren van de gewelddadige aanvallen die in de betreffende landen plaatsvinden. Evenmin is het de organisatie gelukt om het politieke klimaat in de lidlanden waar het broeit, te herstellen. De oorzaak van dit falen van de OIC heeft te maken met de sterke verdeeldheid die onder de lidlanden bestaat. Deze landen verschillen op het religieuze vlak en ook qua ontwikkeling. Ook politiek zijn er grote verschillen. De aanvallen die 12 jaren terug op Amerika plaatsvonden, hebben de wereld onomkeerbaar veranderd. Het is toen gebleken dat er krachten zijn die niet schromen om ook het machtige Amerika aan te vallen. Aanvallen op en dreiging gericht tegen Amerika hebben gemaakt dat dit land eerder geneigd is om andere landen binnen te vallen. Nu is aanstaande een korte inval op Syrië. De Amerikaanse president zegt dat hij zijn ambt niet heeft aanvaard om oorlogen te beginnen, maar om de ruzies die zijn gestart te sussen. We zien dat de Amerikaanse president nu niet zelf besluit om Syrië binnen te vallen, maar dat hij politiek draagvlak zoekt in het parlement, dat ook het besluit moet nemen. Er wordt gezegd door de Amerikaanse president dat hij bewijzen heeft dat er chemische wapens zijn geweest in de burgeroorlog. Verder zegt hij dat de Syrische president en zijn regering verantwoordelijk zijn voor het feit dat er chemische wapens zijn gebruikt. Onduidelijk is wel wie de chemische wapens precies heeft gebruikt. De geluiden doen al een hele tijd de ronde dat de rebellen in Syrië flink mensenrechten van de burgerbevolking hebben geschonden. Ook wordt beweerd dat deze rebellen op een of andere manier chemische wapens zouden hebben gebruikt. Dat de Syrische regering in staat zou kunnen zijn om chemische wapens te gebruiken, blijkt uit de antwoorden die de president aan een westers medium geeft over het inzetten van chemische wapens tegen Amerika. De Syrische president Assad sluit het gebruik daarvan niet uit. Of het gaat om bluf of werkelijkheid weten wij nog niet. Van de Amerikanen is bekend dat die zwaar bouwen op hun militaire suprematie. Als een oorlog nodig is, zal die gevoerd worden en dan zal men een reden verzinnen om het te doen. Regelmatig is de laatste tijd gebleken dat drogredenen zijn gebruikt en dat het om heel andere zaken ging. Het meest hardnekkig is de aanwijzing is het geval van Irak. De ‘weapons of mass destruction’ (WMD; massavernietigingswapens) zijn nooit gevonden en men zou dat al weten voordat de invasies in Irak plaatsvonden. In Syrië is bericht dat de burgerij geen voorstander is van een inval van de Amerikanen. Men laat zich kennelijk leiden door de grotere chaos die de Amerikanen steeds na elke inval achterlaten en de beledigingen die de burgerij moet ervaren van Amerikaanse militairen. Bij dit laatste denken we aan verdachten die gezeten kunnen hebben bij het verzet tegen de Amerikanen. Het besef moet er wel zijn dat Amerikanen niet geliefd zijn in moslimlanden, vooral vanwege de verschillende schandalen waarin Amerikaanse militairen regelmatig betrokken waren, die ingegeven waren door verschil in religie, cultuur en levenswijze. Als wij 12 jaar 9/11 naderen, zien wij dat er veel onstabiliteit is in de regionen vanwaar de aanvallen toen kwamen. Er zijn invallen geweest en politieke en rebellenleiders zijn vermoord onder het wakend oog van invallende militairen. Ook nationaal is er veel onrust veroorzaakt door de democratie eisende bevolking. Na Saddam Hoessein en Al Qaida-leider Osama Bin Laden is nu Bashar Hafiz al-Assad die sinds 17 juli 2000 de president van Syrië is, aan de beurt. Voor volgers van de internationale politiek is de vijandigheid tussen de USA en Syrië niet nieuw. Assad was tegen de inval van Amerika in Irak, ondanks de Syrische regering en die van Irak al geruime tijd in onmin met elkaar leefden. Assad was niet alleen tegen de invasie, hij gebruikte de roulerende zetel in de VN Veiligheidsraad die hij toevallig bezette om de invasie in Irak te voorkomen. Toen die invasie er toch kwam, zou hij de Shia-rebellen hebben ondersteund in Irak tegen de Amerikanen met geld, logistiek en training. Bashar al-Assad volgde zijn vader Hafiz al-Assad op, die Syrië 29 jaar regeerde tot zijn dood op 10 juni 2000. Hij is ook de secretaris-generaal van de Ba’ath-partij. Bashar al-Assad is gekozen tot president in 2000 en herkozen in 2007, steeds zonder tegenkandidaten. Assad werd geboren in een alawitische familie in Damascus en studeerde af als arts in 1988. Hij begon te werken in het grootste militaire hospitaal in het land als legerarts even buiten Damascus. Een specialisatie voor oogheelkunde maakte hij niet af, omdat de politieke en zijn vader hem dringend nodig hadden. Niet Assad maar zijn broers Bassel was bedoeld om zijn vader op te volgen, echter kwam hij vroegtijdig om in een auto-ongeluk in 1994. Bashar al-Assad moest noodgedwongen de politiek in, kan gezegd worden en nu zit hij in de puree. In december 2000 huwde hij de investeerster en bankier Asma al-Assad, een soennitische moslima en dochter van een Brits-Syrische cardioloog, die werd geboren in een invloedrijke soennitische familie uit de stad Homs. De kans is er dat Amerika rond 9/11 definitief een besluit neemt om Syrië binnen te vallen.
